Rozdział VI - Rozmowa

Patrzy­łem na Malię nie wie­dząc co mam zro­bić. To trwało zde­cy­do­wa­nie za długo, ale wciąż mia­łem nadzieję. Prze­cież ona nie mogła umrzeć. To nie było moż­liwe. Zła­pa­łem ją za dłoń czu­jąc gulę w gar­dle. Widok roz­pa­cza­ją­cego Tho­masa w niczym mi nie poma­gał. Odkrę­ci­łem wzrok, zatrzy­mu­jąc go na twa­rzy dziew­czyny.

– Ej… wra­caj, sły­szysz – powie­dzia­łem cicho gła­dząc ją po wło­sach.

Nie mia­łem poję­cia jak mam się zacho­wać. Wew­nątrz mia­łem ochotę wrzesz­czeć, a mimo to mój głos był nad­zwy­czaj spo­kojny. Po pro­stu nie wie­rzy­łem, że to dzieje się naprawdę. To nie mogło dziać się naprawdę.

– Jeste­śmy tu z Tom­mym, nie jesteś sama – szep­ną­łem.

Nie wiem dla­czego, ale byłem pewny, że dziew­czyna mnie sły­szy. Wiem, że to nie­lo­giczne, ale czy w takiej sytu­acji mogłem nor­mal­nie myśleć? Przez cały czas nie odry­wa­łem wzroku od Malii, aż wresz­cie coś się stało. Zaczęła oddy­chać. Nie odzy­skała przy­tom­no­ści, ale żyła!

– Tommy – szturch­ną­łem przy­ja­ciela – Wró­ciła – doda­łem wska­zu­jąc na dziew­czynę.

Wyrazu ulgi, który zoba­czy­łem na twa­rzy Tho­masa nie da się opi­sać żad­nymi sło­wami.

– Nie traćmy czasu. Musimy jak naj­szyb­ciej zabrać ją do Strefy – powie­dzia­łem sta­now­czo bio­rąc dziew­czynę na ręce.

Po chwili ruszy­li­śmy w drogę powrotną. Gdy tu wcho­dzi­li­śmy, mia­łem wra­że­nie, że zajęło Nam to dużo wię­cej czasu. Do miej­sca w któ­rym znaj­do­wało się wej­ście do labi­ryntu, dotar­li­śmy znacz­nie wcze­śniej. Przez cały czas zer­ka­łem na Malię. Musia­łem być pewien, że oddy­cha. Nawet nie ma poję­cia jak mnie nastra­szyła.

– Zabiorę ją do Pla­stra, a Ty pocze­kaj na Alby’ego i Teresę. Umó­wi­li­śmy się przy wej­ściu, gdy Nas nie będzie, pomy­ślą że coś się stało – powie­dzia­łem patrząc na Tho­masa.

– Ale… – zapro­te­sto­wał bru­net.

– Pocze­kaj, cho­ciaż chwilę. Zaniosę ją do szpi­tala i zaraz Cię zmie­nię – ucią­łem i skie­ro­wa­łem się w stronę jed­nej z drew­nia­nych cha­tek.

Była to raczej obiet­nica bez pokry­cia. Nie zamie­rza­łem zosta­wiać Malii samej, nawet na chwilę.

Był śro­dek dnia. Stre­fe­rzy odry­wali się od swo­ich prac i przy­sta­wali po pro­stu się na mnie gapiąc. Nor­mal­nie zapewne nie szczę­dził­bym obraź­li­wych słów, ale w tym momen­cie mało mnie inte­re­so­wali. Liczyło się tylko to by Malia była bez­pieczna.

– Pla­ster! – krzyk­ną­łem wcho­dząc do budynku.

Rozej­rza­łem się, jed­nak chło­paka ni­gdzie nie było. Deli­kat­nie poło­ży­łem Malię na łóżku i wyj­rza­łem z domku. Pla­ster musiał mnie zauwa­żyć, albo usły­szeć gdyż bie­giem ruszył w moją stronę.

– Już jestem. Co się stało? – spy­tał, jed­nak szybko zamilkł widząc Malię.

Pod­szedł do szafki w któ­rej trzy­mał lekki i inne rze­czy nie zbędne do opa­try­wa­nia ran. Naj­pierw z uwagą przyj­rzał się raną dziew­czyny. Przez chwilę patrzył na jej ramię, uważ­nie oglą­da­jąc naj­głęb­szą z ran.

– Nie wygląda jak po ciap­nię­ciu przez Bul­do­żercę – mruk­nął Pla­ster.

Mówił bar­dziej do sie­bie, niż do mnie, ale mimo wszystko poczu­łem jak kamień spada mi z serca.

– W takim razie co to jest? – spy­ta­łem sia­da­jąc na krze­sełku obok łóżka Malii.

– Nie mam poję­cia. Wygląda jakby coś jej tam utkwiło. Muszę to wyjąć – stwier­dził Pla­ster pod­cho­dząc do dru­giej, mniej­szej sza­feczki.

Wyjął z niej jakiś cienki meta­lowy przedmiot, coś jakby pęsetę. Prze­mył ją spi­ry­tu­sem i usiadł na dru­gim krze­śle, prze­my­wa­jąc deli­kat­nie ranę dziew­czyny.

– Trzy­maj ją – rzu­cił w moją stronę przy­kła­da­jąc przedmiot do rany.

Gdy tylko to zro­bił Malia drgnęła. Chwy­ci­łem deli­kat­nie za jej nad­garstki, aby się nie ruszała. Nie chcia­łem, żeby nie­świa­do­mie zra­niła się jesz­cze bar­dziej.

– Purwa. Co za paskudz­two. Nie mogę tego wycią­gnąć – wark­nął Pla­ster.

Spoj­rza­łem na kum­pla. Nigdy wcze­śniej nie wąt­pi­łem, że zna się na swoim fachu, ale teraz zaczy­na­łem mieć wąt­pli­wo­ści. Z rany ciur­kiem pły­nęła krew, a on na­dal nie wydo­był tego dziw­nego przedmiotu.

– Jest – rzu­cił po chwili kła­dąc przedmiot do miseczki z wodą – Przytrzy­maj – rzu­cił w moją stronę po czym przy­ło­żył gazę do rany.

Bez zawa­ha­nia wypeł­ni­łem jego prośbę.

– Co to było? – spy­ta­łem po chwili patrząc na chło­paka.

– Nie ma poję­cia. Coś jakby nadaj­nik.

– Nadaj­nik? – powtó­rzy­łem.

– Tak mi się wydaje, ale pewny nie jestem – mruk­nął Pla­ster i wzru­szył ramio­nami.

Wziął ze sto­lika kolejną miseczkę z wodą i zaczął obmy­wać pozo­stałe rany na ciele Malii. Po jakiś dzie­się­ciu minu­tach dziew­czyna została opa­trzona.

– Boję się, że to ramię będzie się maślić – powie­dział Pla­ster wyrzu­ca­jąc brudne gazy do kosza.

– Co? – rzu­ci­łem pode­ner­wo­wany.

– Że nie będzie się goić, ale to nic pew­nego. Spo­koj­nie Newt – dodał uważ­nie mi się przy­glą­da­jąc.

– Kiedy się obu­dzi? – spy­ta­łem odwra­ca­jąc wzrok.

– Nie wiem. Za godzinę, dwie, dzień, tydzień. Nie jestem jasno­wi­dzem. Zro­biłem co mogłem.

– Wiem, dzię­kuje – kiw­ną­łem głową w jego stronę.

– Jak coś to będę u Bena. Prze­nie­śli­śmy go do sąsied­niej sali.

– Okej – odpar­łem.

Gdy tylko Pla­ster wyszedł z pomiesz­cze­nia, ponow­nie zają­łem krze­sełko tuż obok łóżka Malii. Zaczy­nała wyglą­dać odro­binę lepiej. Nie była już tak prze­raź­li­wie blada, a na jej twarz zaczęły powoli wra­cać kolory. Oddy­chała mia­rowo. Przez chwilę patrzy­łem jak jej klatka pier­siowa unosi się i opada. Nie było w tym nic nad­zwy­czaj­nego. Gdyby ktoś wcze­śniej powie­dział mi, że widok oddy­cha­ją­cego czło­wieka może być czymś wyjąt­ko­wym, pew­nie bym go wyśmiał. Tak, kie­dyś zde­cy­do­wa­nie bym to zro­bił, ale nie teraz. Nie po tym co prze­żyłem w labi­ryn­cie. Myśla­łem, że ją stra­ci­łem. Ta myśl, że mogłaby już ni­gdy się nie obu­dzić, nie dawała mi spo­koju. Co takiego przy­tra­fiło się jej dzi­siej­szej nocy? Dla­czego była nie­przy­tomna? Do tego te słowa, które wypowie­działa tuż przed tym jak zemdlała: Prze­pra­szam za wszystko. Ale za co ona mnie prze­pra­szała? Prze­cież nie zro­biła nic złego. Jak ktoś taki jak Malia w ogóle mógłby zro­bić coś złego?

– Newt…

Pod­nio­słem wzrok patrząc na dziew­czynę. Powie­działa moje imię czy tylko się prze­sły­sza­łem? Wpa­try­wa­łem się w jej twarz, jed­nak nie wyglą­dała na kogoś kto odzy­skał przy­tom­ność.

– Nie! – krzyk­nęła Malia i zaczęła rzu­cać się po łóżku.

Nie mia­łem poję­cia co się dzieje. Bez zasta­no­wie­nia zna­la­złem się obok niej pró­bu­jąc ją uspo­koić. Usia­dłem na brzegu łóżka i deli­kat­nie ują­łem jej dłoń. Podzia­łało. Malia ponow­nie opa­dła na poduszkę, powra­ca­jąc do wcze­śniejszej pozy­cji. Gry­masy, które poja­wiały się na jej twa­rzy spra­wiały, że zaczą­łem czuć nie­po­kój. Albo coś ją strasz­nie bolało, albo miała kosz­mary. Wie­dzia­łem, że w takiej sytu­acji nie może zostać sama nawet na chwilę. Gdyby znowu zaczęła się rzu­cać, mogłaby spaść z łóżka i zro­bić sobie więk­szą krzywdę. Ktoś musi przy niej być. Gła­ska­łem ją deli­kat­nie po dłoni gdy do sali wpadł Tho­mas, a tuż za nim Teresa. Odsko­czy­łem od Malii, jed­nak Tho­mas i tak posłał mi cha­rak­te­ry­styczne spoj­rze­nie. Po tym co wyda­rzyło się w labi­ryn­cie. Chyba obaj cze­goś się o sobie dowie­dzie­li­śmy. To nie było miej­sce, ani czas, żeby sobie cokol­wiek wyja­śniać. Obaj chcie­li­śmy dobra Malii. To w tym momen­cie było naj­waż­niej­sze.

– Malia – powie­dział cicho Tho­mas pod­cho­dząc do łóżka sio­stry – Ale mnie nastra­szyłaś. Nigdy Ci tego nie wyba­czę głupku – mruk­nął cału­jąc ją w czoło.

Uśmiech­ną­łem się nie­znacz­nie. Tho­mas podob­nie jak ja był mistrzem w oka­zy­wa­niu uczuć, teraz byłem tego pewien. Mimo wszystko ta scena była piękna. Nie wiem czy kie­dy­kol­wiek mia­łem rodzeń­stwo, ale więź łącząca Tho­masa i Malie musiała być naprawdę silna. To zupeł­nie inny rodzaj miło­ści.

– Co z nią? – spy­tała Teresa wyry­wa­jąc mnie z zamy­śle­nia.

– Pla­ster powie­dział, że zro­bił wszystko co mógł. Teraz musimy cze­kać, aż się obu­dzi – powie­dzia­łem prze­no­sząc wzrok na dziew­czynę.

– Co z jej ramie­niem?

– Wiemy na pewno, że to nie Bul­do­żerca. Utkwiło w nim coś dziw­nego. Zresztą spójrz­cie – wska­za­łem głową na miseczkę gdzie Pla­ster umie­ścił przedmiot, który znaj­do­wał się w ranie.

– Wygląda jak nadaj­nik – stwier­dził Tommy bio­rąc mały, czarny, kwa­dra­towy przedmiot w rękę.

– To samo powie­dział Pla­ster.

– Cze­kaj­cie. Tu jest coś napi­sane – powie­dział Tho­mas pod­cho­dząc do okna – Trzy.

– Co ’Trzy’? – powtó­rzy­łem prze­no­sząc wzrok na przy­ja­ciela.

– No nie wiem, tu jest tylko ta cyfra.

– Cudow­nie – skwi­to­wa­łem – Ale jakim cudem, to zna­la­zło się w ramie­niu Malii?

Westch­ną­łem. Niech ktoś mi spró­buje wmó­wić, że to co się dzieje ma jakiś zwią­zek przy­czy­nowo-skut­kowy. Naj­pierw go wyśmieje, a potem skażę na słu­cha­nie żar­tów Minho, albo wyślę na par­tyjkę z sza­chów z Bul­do­żercami. Ten sam ból. O wilku mowa. Wła­śnie do sali wszedł Minho.

– Sły­sza­łem, że zna­leź­li­ście Malie. Wszystko w porządku?

– Można tak powie­dzieć. Cze­kamy, aż się obu­dzi – odpowie­dział Tho­mas.

– Nieźle ją urzą­dzili – mruk­nął Minho dokład­nie przy­glą­da­jąc się Malii – My chyba mie­li­śmy piko­lone szczę­ście – dodał zer­ka­jąc na Tho­masa.

Bru­net niepew­nie poki­wał głową.

– Dobra. Ja z nią posie­dzę, w końcu jestem jej coś winien, a Wy idź­cie się wyspać. Zapewne nikt z Was nie zmru­żył oka wczo­raj­szej nocy.

– Ale… – zapro­te­sto­wałem dokład­nie w tym samym momen­cie co Tho­mas.

– Och, daj­cie spo­kój. Ona i tak śpi. Musi­cie odpo­cząć. Jak Malia się obu­dzi to Wy będzie­cie spać, a jak mnie­mam będzie­cie chcieli się podzie­lić entu­zja­stycz­nymi histo­riami z ostat­nich prze­żyć – rzu­cił Minho poka­zu­jąc zęby w uśmie­chu.

– Gdy­bym miał, cho­ciaż odro­binę siły i chęci, to bym Cię zamor­do­wał – stwier­dził Tho­mas.

– Daj spo­kój. Obaj wiemy, że za bar­dzo mnie kochasz – opowie­dział Minho sia­da­jąc na krze­śle obok łóżka Malii.

– No już. Wyno­cha! Wró­ci­cie jak się wyśpi­cie – dodał sta­now­czo.

Obser­wo­wa­łem jak Tho­mas i Teresa nie­chęt­nie opusz­czają pomiesz­cze­nie. Może Minho miał rację? Chyba naprawdę powi­nie­nem odpo­cząć. Wcze­śniej nie zda­wa­łem sobie z tego sprawy, ale fak­tycz­nie byłem strasz­nie zmę­czony.

– Pil­nuj jej – powie­dzia­łem zer­ka­jąc na przy­ja­ciela, a następ­nie prze­nio­słem wzrok na dziew­czynę.

– Dobra­noc Malia.

********

Bra­kuje mi słów, aby opi­sać to co działo się w mojej gło­wie. Przez chwilę czu­łam coś na kształt ulgi. Przesta­łam myśleć o tym co się wyda­rzyło. Wła­ści­wie to nie myśla­łam o niczym. Po raz pierw­szy, przez moją głowę nie prze­wi­jały się setki pytań na które nie zna­łam odpo­wie­dzi. Nie było nic. Zupeł­nie jakby ktoś wyma­zał mi wszyst­kie wspo­mnie­nia. Jak­bym zaczy­nała wszystko od początku. Ten spo­kój nie trwał jed­nak długo. Szłam w stronę jedy­nego jasnego punktu w pomiesz­cze­niu, które tonęło w mroku. Byłam już tak bli­sko. Jesz­cze tylko kilka kro­ków, dzie­liło mnie od zna­le­zie­nia się w miej­scu z któ­rego wydo­by­wało się to rażące, a jed­nak na swój spo­sób piękne świa­tło. I nagle wszystko znik­nęło. Znowu zro­biło się czarno i ponuro, a przed oczami poja­wił się obraz kobiety, któ­rej głos mnie prze­śla­do­wał. Nie wiem jak to opi­sać, ale wyda­wało mi się, że ona znaj­duje się w mojej gło­wie. Tak wiem, to chore. Jed­nak tak się czu­łam. Sie­dzia­ły­śmy w małym poko­iku. Rozej­rza­łam się w okół. Wszystko było tak prze­raź­li­wie białe. Ale nie była to biel, którą zna­łam ze wcze­śniejszych wspo­mnień, ta była inna. Przy­tła­cza­jąca, rażąca. Sta­łam na środku pomiesz­cze­nia z uwagą obser­wu­jąc sie­dzącą przy sto­liku kobietę.

– Gdzie ja jestem? – spy­ta­łam nie spusz­cza­jąc wzroku z kobiety.

– Wszę­dzie i ni­gdzie za razem – odpowie­działa kobieta nad­zwy­czaj spo­koj­nie – To dzieje się w Two­jej gło­wie.

– Czyli, że co? Zwa­rio­wa­łam – mruk­nę­łam pod nosem.

– Wręcz prze­ciw­nie. Nie znam nikogo bar­dziej nor­mal­nego, niż Ty.

– Czy może pani mówić jaśniej? Naprawdę mam już dosyć tajem­nic i cią­głych nie­do­mó­wień. Kim pani jest? Znamy się?

– Rosa­lie Mar­dene. Znamy się, ale i tak pew­nie tego nie pamię­tasz – wes­tchnęła kobieta odcho­dząc od biurka i sta­jąc tuż obok mnie.

– Nic nie pamię­tam. A to wszystko przez DRESZCZ – powie­działam czu­jąc nagły przy­pływ zło­ści.

– I tak i nie. Nie wiesz wszyst­kiego o orga­ni­za­cji do któ­rej kie­dyś nale­ża­łaś, a wła­ści­wie na­dal nale­żysz.

– Co?

– Spo­koj­nie – kobieta spoj­rzała mi w oczy – Nie popie­ram w pełni ich planu dzia­ła­nia i Ty rów­nież, ale nie możesz ich od razu skre­ślić. Mieli dobre inten­cje.

– Słu­cham? Myśla­łam, że pani jest po mojej stro­nie! To co Nam zro­bili jest nie­mo­ralne i nie­ludz­kie! – krzyk­nęłam zaci­ska­jąc pię­ści.

– To co Wam zro­bili? Nie pamię­tasz kto wyszedł z ini­cja­tywą stwo­rze­nia labi­ryntu?

– Wiem, że bra­łam w tym udział, ale będąc w Stre­fie przej­rza­łam na oczy. Jest mi wstyd, że z Wami współ­pra­co­wa­łam! – powie­działam sta­now­czo patrząc kobie­cie pro­sto w oczy.

– Przej­rza­łaś na oczy znacz­nie wcze­śniej. Dla­tego Ty i Twój brat tra­fi­li­ście do Strefy.

– Zna pani Tho­masa?

– Oczy­wi­ście. Znam każ­dego kto bie­rze udział w Pró­bie.

Spoj­rzałam na kobietę. Z każdą chwilą mia­łam wra­że­nie, że nie lubię jej coraz bar­dziej. Nie wie­działam co robiła w mojej gło­wie, ani tym bar­dziej dla­czego wyga­dy­wała takie głu­poty.

– Ta roz­mowa do niczego nie pro­wa­dzi – mruk­nę­łam.

– Jesteś pewna? Musi­cie się wydo­stać z labi­ryntu. Macie coraz mniej czasu. Zosta­wi­li­ście z Tho­masem coś poza labi­ryn­tem. Coś co musi­cie dokoń­czyć.

– Co takiego?

– Przy­po­mnisz sobie w swoim cza­sie. Pamię­taj, że od tego czy uda Ci się to skoń­czyć zależy życie osoby na któ­rej tak Ci zależy – powie­działa kobieta wra­ca­jąc do biurka.

– Ale o co cho­dzi? Dla­czego ja mam to dokoń­czyć? – spy­ta­łam mając coraz więk­szy mętlik w gło­wie

– DRESZCZ zawo­dzi. Ty i Tho­mas jeste­ście ostat­nią nadzieją. Zro­zu­miesz gdy znaj­dzie­cie się poza murami.

– O ile doży­jemy – mruk­nę­łam zer­ka­jąc z pod łba na kobietę.

Naprawdę mia­łam jej już ser­decz­nie dosyć.

– Da się coś zro­bić z tymi gło­sami w mojej gło­wie? Nie chcę, żeby czaszka mi eks­plo­do­wała – mruk­nę­łam sia­da­jąc na ziemi.

– To tylko chwi­lowe. Ina­czej nie mogły­by­śmy poroz­ma­wiać. Nie­stety nie wszystko poszło tak jak chcia­łam. Ktoś pró­bo­wał zakłó­cić sygnał – wes­tchnęła kobieta, a ton jej głosu nieco zła­god­niał.

– Pani Paige, prawda? To jej głos sły­sza­łam.

– Dokład­nie – odpowie­działa.

– Kiedy uda Nam się wydo­stać ze Strefy?

Gdy zada­łam to pyta­nie obraz zaczął się roz­ma­zy­wać. Zupeł­nie jakby coś zaczęło prze­ry­wać. Po chwili stra­ci­łam kon­takt z kobietą. Musia­łam ponow­nie zasnąć, o ile to co się przed chwilą wyda­rzyło nie było snem. Przez cały czas drę­czyły mnie kosz­mary. Pow­ra­cały wyda­rze­nia z poprzed­niej nocy. Widok Bul­do­żercy, który znaj­duje się zale­d­wie kilka metrów ode mnie. Potem roz­mowa z Teresą, Tho­mas bie­gnący w moim kie­runku krzy­cząc coś nie­zro­zu­mia­łego, aż wresz­cie Newt. Ale nie ten, któ­rego zna­łam. Newt ze snu wyglą­dał strasz­nie. Miał prze­krwione oczy, a na jego twa­rzy znaj­do­wało się mnó­stwo fio­le­towo-zie­lo­nych zna­mion. I ten wzrok. Pusty i prze­ra­ża­jący. Woła­łam go, jed­nak im gło­śniej krzy­cza­łam, tym bar­dziej mia­łam wra­że­nie, że chło­pak się oddala. Zupeł­nie jakby pró­bo­wał ode mnie uciec.

– Newt! – wrza­snę­łam, jed­nak blon­dyn nawet się nie odwró­cił.

Potem obraz się roz­ma­zał. Usły­sza­łam czyjś głos. Przez chwilę nie otwie­ra­łam oczu. Chyba się obu­dziłam, jed­nak nie byłam pewna czy chcę z kimś poroz­ma­wiać. Nawet nie wiem jak mia­łaby im to wszystko wyja­śnić. Mimo wszystko chęć zoba­cze­nia gdzie się obec­nie znaj­duje, była sil­niej­sza. Niepew­nie otwo­rzy­łam oczy. Z całą pew­no­ścią nie byłam już w labi­ryn­cie. Zna­łam to miej­sce. Leża­łam tu pierw­szej nocy po przy­by­ciu do Strefy.

– Śpiąca kró­lewna się obu­dziła.

Prze­krę­ci­łam głowę i zoba­czy­łam uśmiech­nię­tego Minho sie­dzą­cego obok mojego łóżka. Nie wiem dla­czego, prze­cież wyda­wało mi się, że go nie lubię, ale poczu­łam dziwną ulgę gdy go zoba­czy­łam.

– Nie odpły­waj to zawo­łam Tho­masa i Newt’a. O ile jesz­cze nie umarli ze stra­chu o Cie­bie – chło­pak wywró­cił oczami i podniósł się z miej­sca.

– Nie. Cze­kaj… Minho, nie wołaj ich – powie­działam cicho posy­ła­jąc mu bła­galne spoj­rze­nie.

Z jed­nej strony chcia­łam ich zoba­czyć, a z dru­giej nie byłam na to gotowa. Prze­waż­nie na roz­mowę z Newt’em. Nie po tym czego dowie­działam się wczo­raj­szej nocy.

– Jesteś pewna? Oni naprawdę się o Cie­bie mar­twią.

– Jestem pewna – powie­działam sta­now­czo nie odwra­ca­jąc wzroku od tęczó­wek Minho.

– Wła­ści­wie dla­czego? – Minho posłał mi zdzi­wione spoj­rze­nie.

– To długa histo­ria – wes­tchnę­łam cicho.

– Mnie tam ni­gdzie się nie śpie­szy. Mamy czas – powie­dział chło­pak posy­ła­jąc mi deli­katny uśmiech.

– Skąd ta zmiana? Od teraz będziesz dla mnie miły? – spy­ta­łam uno­sząc brew.

– W końcu coś Ci zawdzię­czam, nie? – odparł – I wiesz…dzię­kuje – dodał po chwili.

– Nie ma za co – odpo­wie­dzia­łam posy­ła­jąc mu deli­katny uśmiech.

– Skoro to mamy już za sobą. Możesz mi powie­dzieć co Cię gry­zie.

– To nie jest takie pro­ste… – wes­tchnę­łam.

– Och daj spo­kój. Ukła­dasz sobie w gło­wie zda­nie, otwie­rasz usta i mówisz. Nawet małe dzieci to potra­fią – stwier­dził Minho sze­roko się uśmie­cha­jąc.

– Wyba­czył­byś oso­bie, która Cię tu umie­ściła? – spy­ta­łam prze­no­sząc na niego wzrok.

Minho momen­tal­nie spo­waż­niał.

– Dla­czego o to pytasz?

– Odpo­wiedz.

– Nie. Nigdy. Widzia­łaś jak to wygląda. Ciężko jest prze­ba­czyć coś takiego – powie­dział Minho, a w jego gło­sie nie było sły­chać zawa­ha­nia.

– Tak myśla­łam – odpo­wie­dzia­łam prze­krę­ca­jąc głowę.

– Wiem, że Ty i Tho­mas pra­co­wa­li­ście dla DRESZCZ-u. Wam był­bym w sta­nie wyba­czyć. Jeste­ście tutaj, wal­czy­cie z Nami o wol­ność. To coś zmie­nia. Wła­ściwe wszystko.

– A jeśli ni­gdy nie miał­byś tu tra­fić? A to, że tu jesteś byłoby tylko i wyłącz­nie moją winą? – spy­ta­łam wciąż nie potra­fiąc na niego spoj­rzeć.

– Stwier­dziłbym, że jesteś nie­źle porą­bana – mruk­nął Minho i prze­siadł się tak, aby znowu móc utrzy­my­wać ze mną kon­takt wzro­kowy.

– Wiem, że nie mie­li­śmy oka­zji się poznać, ale możesz mi zaufać. Wy dziew­czyny macie ten­den­cje do mówie­nia pół słów­kami, nie możesz wprost powie­dzieć mi o co cho­dzi? – spy­tał Minho patrząc mi pro­sto w oczy – Wtedy będę mógł Ci pomóc – dodał.

Przez chwilę waha­łam się co zro­bić. Nie byłam prze­ko­nana czy roz­mowa z Minho na temat mojego ostat­niego wspo­mnie­nia, jest dobrym pomy­słem, jed­nak czu­łam, że muszę się komuś wyga­dać.

– Newt tu jest przeze mnie. Coś sobie przy­po­mnia­łam. DRESZCZ nie chciał go tu umiesz­czać. To ja nale­ga­łam – powie­działam cicho przy­gry­za­jąc wargę.

Minho przez chwilę nic nie mówił uważ­nie mi się przy­pa­tru­jąc.

– Musia­łaś mieć jakiś powód. Wybacz, że to mówię, ale widać gołym okiem, że lecisz na Newt’a. Zresztą on też zwa­rio­wał na Twoim punk­cie. Gdy­byś chciała go skrzyw­dzić raczej byś się tak nie zacho­wy­wała. Może stało się coś co zmu­siło Cię do tej decy­zji?

Spoj­rzałam na Minho. Nie wiem dla­czego, ale jego słowa spra­wiły, że poczu­łam się znacz­nie lepiej. Sama mogłam to sobie tłu­ma­czyć na różne spo­soby, ale wyja­śnie­nie z ust Minho, brzmiało bar­dziej prze­ko­nu­jąco.

– Wcale nie ’lecę’ na Newt’a – mruk­nę­łam wywra­ca­jąc oczami.

Minho uniósł brew, a na jego twa­rzy poja­wił się kpiący uśmie­szek.

– Jasne, a ja jestem balet­nicą – stwier­dził poka­zu­jąc zęby w uśmie­chu.

– Minho… Ty nie jesteś nor­malny – powie­działam cicho nie­znacz­nie się uśmie­cha­jąc.

Chyba zaczy­nałam go lubić. Jesz­cze chwilę wcze­śniej czu­łam się bez­na­dziej­nie, teraz głow­nie dzięki niemu było mi odro­binę lepiej, jed­nak wciąż nie pozby­łam się wyrzu­tów sumie­nia. Czyli to, że Newt jest dla mnie ważny, jest aż tak widoczne? Wcze­śniej nie zda­wa­łam sobie z tego sprawy. Prze­cież nie robi­łam niczego na pokaz.

– Chyba muszę z nim poroz­ma­wiać – doda­łam prze­no­sząc wzrok na Azjatę.

– Z kim?

– Minho… bła­gam Cię… Muszę mu wszystko wyja­śnić, cho­ciaż cho­ler­nie się boje.

– Nie wiem czy to dobry pomysł. Nigdy nie mia­łem przed nim tajem­nic, ale musisz wie­dzieć, że Newt dużo bar­dziej prze­żył umiesz­cze­nie go w Stre­fie. On do tej pory się z tym nie pogo­dził. A Ty nie pamię­tasz wszyst­kiego. Może pocze­kaj, aż wspo­mnie­nia wrócą – powie­dział spo­koj­nie Minho.

– Myślisz, że gdy dowie się, że jest tu przeze mnie, ni­gdy mi nie wyba­czy? – spy­ta­łam czu­jąc, że mój głos zaczyna drżeć.

– Tego nie powie­dzia­łem – odparł Minho.

– Ale pomy­śla­łeś – wes­tchnę­łam przy­my­ka­jąc oczy.

****

Przez chwilę sta­łem pod drzwiami sali w któ­rej leżała Malia. Nadal nie mogłem uwie­rzyć w to co usły­sza­łem. Wpraw­dzie zda­wa­łem sobie sprawę, że Malia pra­co­wała dla DRESZCZ-u, ale to co usły­sza­łem wiele zmie­niało. Dla­czego chciała, żebym tu tra­fił? Mimo wszystko nie potra­fiłem się na nią zło­ścić. Kie­dyś obie­ca­łem sobie, że jeśli dorwę tego kto mnie tu wsa­dził zamor­duję go bez chwili zawa­ha­nia, ale teraz to się zmie­niło. Wiem, że nie powi­nie­nem pod­słu­chi­wać, ale to było sil­niej­sze ode mnie. Gdy tylko zaj­rza­łem do sali i zoba­czy­łem, ze Malia odzy­skała przy­tom­ność, natych­miast chcia­łem z nią poroz­ma­wiać, ale coś mnie zatrzy­mało. Jak widać słusz­nie. Od kilku minut sta­łem pod drzwiami słu­cha­jąc roz­mowy Minho i Malii. Słowa Mali z każdą chwilą zaczy­nały mnie bar­dziej nie­po­koić. W pierw­szej chwili gdy usły­sza­łem o tym, że jestem Stre­fie przez nią, znieruchomia­łem. Milion sprzecz­nych myśli poja­wiło się w mojej gło­wie, jed­nak ton głosu Malii świad­czył o tym, że nie jest jej łatwo. Po takim wyzna­niu powi­nie­nem nie chcieć jej wię­cej znać, a ja? Mia­łem ochotę wejść i ją przy­tu­lić, jed­nak się powstrzy­małem. Prze­cież nie mogłem się zdra­dzić. Nie mia­łem wąt­pli­wo­ści, że Malia nie chciała mnie skrzyw­dzić. Zresztą jak ktoś taki jak ona mógłby chcieć skrzyw­dzić kogo­kol­wiek? Może nie zda­wała sobie z tego sprawy, ale już jej wyba­czy­łem. Tak po pro­stu. Minho miał rację. Nawet, jeśli Malia i Tho­mas zawi­nili, teraz odku­pili swoje winy. Byli tu, tak jak my chcieli się wydo­stać z labi­ryntu. To zmie­niało wszystko. Jed­nak do setek pytań bez odpo­wie­dzi dołą­czyło kolejne. Dla­czego Malia chciała, żebym tu tra­fił, skoro ten cały DRESZCZ tego nie chciał? Usia­dłem na schod­kach wciąż przy­słu­chu­jąc się roz­mo­wie Minho i dziew­czyny. Chciała mi powie­dzieć prawdę, cho­ciaż się bała. Sam fakt, że chciała pod­jąć ten temat w moich oczach czy­nił ją nie­zwy­kle odważną. Nie musiała tego robić. Prze­cież wie­działa o tym tylko ona. Gdyby chciała mogła zacho­wać to dla sie­bie. Nigdy bym się tego nie domy­ślił. Nigdy bym jej o to nie podej­rze­wał. Pod­nio­słem się z miej­sca i wró­ci­łem do miej­sca, które nazy­wa­li­śmy ’noc­le­gow­nią’. Malia nie chciała teraz ze mną roz­ma­wiać. Muszę dać jej czas, żeby wszystko sobie prze­my­ślała. Zresztą i mi przyda się chwila, żeby przy­jąć to czego się dowie­dzia­łem. Odszu­ka­łem wzro­kiem Tho­masa, który sie­dział na jed­nym z hama­ków wciąż bawiąc się tajem­niczym nadaj­nikiem. Gdy mnie zauwa­żył podniósł zanie­po­ko­jony wzrok.

– Wszystko w porządku – zapew­ni­łem.

– Byłeś u Malii?

Pokrę­ci­łem prze­cząco głową. Mia­łem pewne opory przed okła­ma­niem przy­ja­ciela, jed­nak zda­wa­łem sobie sprawę z tego, że jeśli mu powiem, że jego sio­stra się obu­dziła, będzie chciał jak naj­szyb­ciej do niej iść. A prze­cież ona nie chciała Nas widzieć. Co w jakimś stop­niu spra­wiało mi ból, jed­nak nie mogłem się do tego przy­znać.

– Co z tym urzą­dze­niem? – spy­ta­łem chcąc zmie­nić temat.

Tho­mas wzru­szył ramio­nami.

– Nie wiem co to ozna­cza. Jakoś nie potra­fię zna­leźć logicz­nego wyja­śnie­nia. Myśla­łem, że może cho­dzi o uło­że­nie labi­ryntu, ale wczo­raj­szej nocy układ zmie­nił się na 4 – zaczął Tho­mas.

– Fak­tycz­nie. Jest 7 ukła­dów. Teraz jest czwarty. Cztery plus trzy?

– Sie­dem – odparł Tho­mas – Cho­lera. Siódmy układ będzie za trzy dni. Ta kap­suła, którą zna­leź­li­śmy z Minho. Tam była sió­demka. Co to ozna­cza? – spy­tał Tho­mas.

– Musimy pry­skać – rzu­ci­łem kła­dąc się na jed­nym z hama­ków.

– I mówisz to tak spo­koj­nie? – Tho­mas uniósł brew nie kry­jąc zdzi­wie­nia.

– Wszystko się wali. Minho ledwo cho­dzi, Malia jest w fatal­nym sta­nie, a my wiemy tylko tyle, że za trzy dni ma Nas tu nie być. Jeśli masz jakiś ukryty plan dzia­ła­nia, to podziel się nim ze mną – doda­łem prze­krę­ca­jąc się na bok, żeby móc spo­koj­nie patrzeć na przy­ja­ciela – Prze­pra­szam – mruk­nąłem po chwili.

Nie chcia­łem na niego naska­ki­wać. Po pro­stu moje myśli były zajęte czymś. Nawet na chwilę nie mogłem prze­stać myśleć o Malii.

********

I zawi­ta­łam do Was z roz­dzia­łem szó­stym.: ) Za poprzedni roz­dział chcie­li­ście mnie zlin­czo­wać. Biorę to na klatę. Było smutno, dołu­jąco, ale tak miało być. Ten roz­dział jest nieco bar­dziej opty­mi­styczny. Mam nadzieję, że znaj­dzie­cie w nim kilka odpo­wie­dzi. Teraz wszystko powinno się już stop­niowo wyja­śniać. Dzię­kuje za wszyst­kie komen­ta­rze.: )