Rozdział XIV - Status: niejednoznaczny.

                           Siedziałem na krześle przy niewielkim stoliku, obracając w dłoni srebrną kartę. Druga dłoń, służyła mi jako podparcie dla podbródka. Nadal nie mogłem uwierzyć w to, z jaką łatwością zdobyliśmy klucz. Strażnicy powinni pilnować kart, jak oka w głowie. Mała, sprowokowana sprzeczka, wystarczyła by Thomas, wyciągnął cenny przedmiot z kieszeni Szczurowatego. Mężczyzna niczego nie podejrzewał, musiał też nie zauważyć braku karty, gdyż do tej pory, nikt nie pojawił się w naszym pokoju. Gdyby Janson powiązał fakty, bez wątpienia, domyśliłby się kto jest w jej posiadaniu. Na szczęście nie był, aż tak inteligentny jak mi się wydawało. Wpatrywałem się w kartę, jakbym nagle miał znaleźć, wygrawerowane na niej, odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Im dłużej tutaj byliśmy, tym gorzej się czułem. Niewiedza zaczęła ciążyć mi jeszcze bardziej, niż wcześniej. Wciąż, nie wiedziałem co z nami dalej będzie. Czy DRESZCZ naprawdę przygotował kolejną próbę? Co, jeśli labirynt był najmilszym co nas spotkało? I sprawa Malii, która tak naprawdę nie była Malią, tylko Rachel. A może sprawa Rachel, która stała się Malią, wcześniej nią nie będąc? Przygryzłem policzek od środka, przymykając powieki. Ta sprawa był dziwna. Dziwniejsza od wszystkiego, co mnie spotkało. Jakim cudem moja Malia, mogła być w dwóch miejscach jednocześnie? Prawie, jednocześnie. Była Streferką w Grupie B, a potem trafiła do naszej grupy? W jakim celu? I dlaczego dziewczyny z poprzedniej grupy, znały Malię, pod pseudonimem Rachel? Przecież to w żadnym stopniu, nie trzymało się kupy. DRESZCZ stworzył próby, szukając schematów. Jak umieszczenie bezbronnej dziewczyny w dwóch labiryntach, miało im w tym pomóc? Z tego co wiem... Malia, a raczej Rachel, zginęła podczas ucieczki. Gdyby Malia rzeczywiście, była tą dziewczyną, nie mogłoby jej tu być. To byłoby nielogiczne, nawet dla DRESZCZ-u. Chyba, że Stwórcy mieli jakiś plan. Może Malia wcale nie miała zginąć? Może uratowali ją przed śmiercią, umieszczając w naszej grupie? Jeśli nawet, to dlaczego pozbawili ją wspomnień ze wcześniejszej próby? Malia nigdy nie wspominała o grupie B, ani żadnej z tamtejszych Streferek.
                          Westchnąłem cicho. Wróciłem wspomnieniami do wydarzeń z przed kilku dni. Próbowałem przeanalizować zachowanie Malii. Gdy pudło przywiozło ją do Strefy, niczym się nie wyróżniała. Pamiętała mnie, ale poza tym, nic nie odróżniało jej od reszty. Była odrobinę narwana, co na swój sposób było urocze. Newt - skarciłem się w myślach. Chciałem się skupić, jednak coś wciąż rozpraszało moje myśli. Mals dość szybko zaaklimatyzowała się w Strefie, zadawała mało pytań. Była przerażona, jednak wyglądała tak jakby to wszystko rozumiała. Wiedziała o wiele więcej.
                          Zagryzłem wargę. Im dłużej nad tym myślałem, tym większe wydawało mi się prawdopodobieństwo, że to kolejne zagranie DRESZCZ-u. Jeśli Malia naprawdę była wcześniej w grupie B, nie trafiła do nas przypadkiem. Coś musiało się stać. Nie wiedziałem jak mam to interpretować. Być może z czasem, coś się wyjaśni. Jednego byłem pewien. Nie powiem o swoich przepuszczeniach Malii. Nie chciałem, żeby się zadręczała, chociaż byłem pewien, że już to robi. Tak bardzo chciałbym móc jej pomóc. Po prostu przy niej być, tak po prostu. Czy będzie nam dane, spędzić trochę czasu ze sobą, w innych okolicznościach, niż uciekanie? Na razie, niestety się na to nie zanosiło. Często miałem wrażenie, że to po części moja wina. Nie potrafię okazywać uczuć, bywa, że chciałbym coś zrobić, ale coś mnie hamuje. Boje się, że popełnię jakiś błąd. To z kolei jest strasznie dobijające. Z jednej strony chciałbym powiedzieć Malii wprost o moich uczuciach, a z drugiej, po prostu nie potrafię. Nawet nie wie jak namieszała w moim życiu. W labiryncie, uświadomiłem sobie, jak strasznie jest mi bliska. A potem wspomnienia, a raczej urywki, które zaczęły wracać, gdy byłem blisko niej. Nie miałem wątpliwości, że już wcześniej się znaliśmy. Przy Malii, stałem się innym człowiekiem. Wiem, że przez nią trafiłem do Strefy. Ta informacja powinna, przełożyć się na naszą relację, ale nie potrafiłem przestać jej ufać. To była moja Malia. Malia jaką znam, nie jest w stanie nikogo skrzywdzić, a wręcz przeciwnie. Naraża własne życie dla dobra innych. Nadal nie wiem dlaczego, zależało jej na tym, żebym wziął udział w Próbie. Może w ten sposób uratowała mi życie? Nie wiem co się stało z moimi bliskimi, co by się stało ze mną, gdybym nie trafił do Strefy. Może, własnie tak miało być? Ponoć, nic nie dzieje się bez przyczyny.
                          Z zamyślenia, wyrwał mnie dziwny odgłos za drzwiami. Poderwałem się z miejsca. Wsunąłem kartę do buta i trąciłem ramieniem śpiącego Thomasa. Tommy bez słowa wstał. Widocznie zamiast spać, przez cały czas czuwał. W tym samym momencie drzwi się otworzyły, a do środka wszedł Charlie. Odetchnąłem z ulgą. Nie darzyłem go szczególną sympatią, ale wolałem zobaczyć jego, niż Szczurowatego.
 – Zbieraj się – rzucił brunet patrząc centralnie na mnie.
 –  O co chodzi? – spytał Thomas robiąc kilka kroków do przodu.
 – Spokojnie. Rutynowe badania, według kolejności, teraz obiekt A5 – wytłumaczył Charlie – Czyli Newt, jeżeli się nie mylę – dodał.
 – Badania? W środku nocy? – spytałem patrząc na niego badawczo.
 – Nie ja tu ustalam zasady – mruknął brunet wzruszając ramionami – Taki dostałem rozkaz.
 – Newt nigdzie nie idzie – warknął Minho zeskakując z łóżka. – Jeszcze mało wam eksperymentów?
 – Spokojnie Minho – rzuciłem w stronę przyjaciela – Skoro to konieczne, pójdę – dodałem posyłając im uspokajające spojrzenie.
Nie chciałem, żeby się martwili, chociaż sam nieco się obawiałem. Nie wiem czy Charlie naprawdę zabiera mnie na badania, jednak coś podpowiadało mi, żeby mu zaufać. Malia z nim rozmawiała, skoro ona uważała, że możemy uznać go za sojusznika, może tak powinniśmy zrobić?
 – Za góra dwie godziny, tutaj wrócisz, bez obaw – rzucił Charlie, nie dbając by zabrzmiało to przekonująco.
 – Bez problemu – mruknąłem.
Sam byłem zdziwiony z jakim spokojem wypowiedziałem te słowa. Byłem nadzwyczaj opanowany, chociaż w środku byłem kłębkiem nerwów. Przyjaciele posłali mi zdziwione spojrzenia. Wzruszyłem ramionami. Skoro takie było polecenie, Charlie i tak musiałby mnie stąd zabrać. Wolałem nie robić rabanu. Na razie traktowali nas w miarę dobrze, nie potrzebowaliśmy kłopotów. Tym bardziej teraz, gdy planowaliśmy ucieczkę. Gdybyśmy ściągnęli sobie na głowę strażników, z naszego, i tak już marnego planu, mogłoby nie zostać zupełnie nic.
Podszedłem do drzwi, jeszcze raz zerkając na przyjaciół. Mieliśmy zacząć przygotowania. Miałem nadzieję, że poradzą sobie sami.

*******

                          Leżałam na łóżku wpatrując się w sufit. Próbowałam zasnąć. Potrzebowałam snu, jak nigdy wcześniej. Chciałam na chwilę oderwać się od rzeczywistości i odpocząć. Przymknęłam powieki, jednak po chwili byłam zmuszona je otworzyć. Miałam wrażenie, że złe wspomnienia, wracają wtedy ze zdwojoną siłą. Tak bardzo pragnęłam, chociaż na chwilę odciąć się od realnego świata. Uciec w miejsce gdzie wszystko jest proste. W miejsce gdzie znajdę odpowiedzi na setki nurtujących mnie pytań.
                          Czułam się źle. Nie fizycznie, ale psychicznie. Wydawało mi się, że nie jestem w stanie poradzić sobie z tym co mnie spotkało. Najbardziej doskwierała mi ta cholerna niemoc. Musiałam siedzieć bezczynnie i czekać, chociaż wiedziałam, że powinnam działać. Przez moją głowę przewinęły się setki myśli. Dotarło do mnie jak bardzo jestem słaba. Zbyt szybko się poddaje. Nie potrafię walczyć.
                          Nie jestem tak opanowana jak Newt, nie mam zdolności przywódczych jak Minho. Nawet Tommy, ma siłę. Siłę, której mi brak. W tym miejscu, wraca do mnie wszystko, czego chciałam się pozbyć ze swojej świadomości. Pracowałam dla nich. Na ich życzenie, umieściłam masę osób w labiryncie.  Nadal nie wiem co mną kierowało. Dlaczego z bratem trafiliśmy do organizacji? Wciąż tak mało wiedzieliśmy. Ponoć byliśmy odporni, jak wszyscy Streferzy, ale dlaczego akurat my podjęliśmy współpracę z DRESZCZ-em? Miałam już dość czekania. Czekania, na dzień kiedy wszystko wyjdzie na jaw. Chciałabym dowiedzieć się prawdy. Nawet tej najbardziej brutalnej. W Strefie moje życie zaczęło się na nowo, jednak nie będę potrafiła normalnie żyć, nie znając przeszłości. Będzie do mnie wracać jak najgorszy koszmar. Nie da się czegoś zbudować bez solidnych fundamentów. Miałam dość urywków wspomnień, które wracały niespodziewanie, siejąc jeszcze większy zamęt w mojej głowie. Coś niesamowicie mi ciążyło. Podświadomość, podpowiadała mi, że zapomniałam o czymś ważnym, o czymś przełomowym. To wspomnienie chciało wrócić, ale nie było w stanie przebić się przez niewidzialny mur. Nie lubiłam okazywać słabości. Wolałam udawać, że wszystko jest w porządku. Zawsze zostawałam sama ze swoim bólem. Tak było najlepiej. Wstydziłam się. Tak, wstydziłam się, tego że cierpię. To takie pospolite. Tak bardzo nie przystoi. Silni ludzie nie płaczą. Silni ludzie, nie okazują bólu.
Dlaczego całe życie muszę być tchórzem?
  – Nie jesteś tchórzem.
Otworzyłam oczy i zerwałam się z łóżka. Rozejrzałam się po pokoju. Byłam przekonana, że ktoś wypowiedział te słowa. Głos z pewnością należał do jakiegoś chłopaka. Jeśli spojrzeć na to logicznie. Wszystko wskazywało na to, że się przesłyszałam. Chyba naprawdę potrzebuje snu.
Usiadłam na ziemi, opierając się o chłodną ścianę.
  – Zaczynam wariować - pomyślałam i ponownie przymknęłam powieki.
  – Wszystko jest w porządku. Naprawdę mnie słyszysz.
Przygryzłam wargę. Znowu ten sam głos. Zaraz...przecież to wszystko dzieje się w mojej głowie.
  – Jesteś tylko chorym wymysłem mojej wyobraźni - powiedziałam w myślach.
  – Nic bardziej mylnego. Skup się Rachel.
  – Mam na imię Malia - sprostowałam.
  – Znam Cię pod innym imieniem - odparł chłopak - Skup się. Nigdy wcześniej nie rozmawiałaś z kimś w myślach?
  – Była taka sytuacja... zaraz skąd mam wiedzieć, że mogę Ci ufać? Siedzisz w mojej głowie, a nawet nie znam twojego imienia – odpowiedziałam mocniej zaciskając powieki. Pomagało mi to w lepszym skupieniu.
  – Aris.
Nie wiem dlaczego, ale wstrzymałam oddech, aby po chwili wypuścić go z głośnym świstem.
Aris. To przecież ten chłopak ze stołówki.
  – Dokładnie tak – ponownie usłyszałam głos chłopaka.
  – Słyszysz wszystkie moje myśli? – spytałam.
Nie bardzo mi się to podobało.
  – Tylko te, które chcesz, żebym usłyszał.
  – Jak to możliwe, że ze sobą rozmawiamy? – spytałam nic z tego nie rozumiejąc.
  – Nie mam pojęcia. Odkryliśmy tę zdolność w labiryncie. Nawet, jeśli tego nie pamiętasz – dodał.
  – Cały czas z kimś mnie mylicie. Nie wiem kim była Rachel, ale to nie ja.
  – Evanlyn miała rację. Naprawdę nic nie pamiętasz.
  – Kim jest Evanlyn?
Zanim Aris udzielił mi odpowiedzi, przed oczami pojawiła mi się scena ze stołówki. Evanlyn, to prawdopodobnie ta brunetka, z którą dzisiaj rozmawiałam.
  – Przecież bym nie udawała – mruknęłam - Możesz mi opowiedzieć – dodałam.
  – To już minęło. Zaczęłaś nową historię.
  – Skąd masz pewność, że nie chcę poznać starej?
  – Po prostu pamiętaj, że nigdy nie byłaś tchórzem. Planujecie ucieczkę, prawda?
  – Nie możemy tu zostać - potwierdziłam.
Nie wiedziałam czy mogę mu w pełni zaufać. Jeśli DRESZCZ jakimś cudem, kontroluje tę rozmowę.
  – My też. Muszę wam coś pokazać.
  – Pokazać?
  – Podejdź do szyldu.
  – Gdzie?
  – Duże białe drzwiczki pod jednym z łóżek.
Otworzyłam oczy. Przez chwilę nie mogłam ruszyć się z miejsca. Nie wiedziałam czy to wydarzyło się naprawdę. Nie codziennie kontaktuje się z kimś w myślach. Owszem w labiryncie, stało się coś dziwnego. Skontaktowałam się z tą całą, Rosalie, jednak nie robiłam tego świadomie. Kontaktowanie się z kimś za pomocą myśli? To brzmiało, co najmniej niedorzecznie. Może naprawdę zaczynałam wariować? Z lekkim ociąganiem podniosłam się z ziemi. Zajrzałam pod łóżko na którym chwilę wcześniej leżałam, jednak niczego nie dostrzegłam. Zrezygnowana podeszłam do łóżka, które umownie, należało do Teresy. Z trudem udało mi się je odsunąć. Sekundę później, moim oczom ukazały się małe, kwadratowe drzwiczki. Na tyle szerokie, że bez wątpienia, uda mi się przez nie spokojnie przejść. Nagle z drugiej strony, dobiegły do mnie dziwne odgłosy. Coś jakby szuranie. Po chwili w pokoju rozbrzmiało ciche szczęknięcie. Odruchowo cofnęłam się kilka kroków.
  – To ja, spokojnie – do moich uszu dotarł głos Arisa. Tym razem chłopak, naprawdę się odezwał, co potwierdzało jego obecność. Może jednak nie zwariowałam.
Kucnęłam pomagając mu otworzyć drzwiczki. Gdy chłopak wychylił się z szyldu, przesunęłam się, aby mógł spokojnie wyjść. Aris dość zgrabnie, wydostał się z szyldu po czym usiadł pod ścianą, tuż obok mnie. Przez chwilę panowała niezręczna cisza.
  – Miło Cię widzieć – powiedział po chwili, nerwowo przeczesując włosy.
Chciałam odpowiedzieć to samo, jednak nie byłam w stanie wydusić z siebie nawet słowa. Przecież tak naprawdę go nie znam. Cholera. Nie znam go, a czuje się tak, jakbym spotkała starego przyjaciela. Co tu się purwa dzieje?
  – Nie boisz się, że Cię złapią? – spytałam po chwili, przenosząc na niego wzrok.
Nie wiem dlaczego, ale gdy spojrzałam w jego oczy, poczułam dziwny uścisk w okolicach żołądka. Gdy ktoś cierpi, a jesteś dobrym obserwatorem, bez problemu to dostrzeżesz. Spuściłam wzrok, czekając na odpowiedź.
  – To i tak bez znaczenia. Musimy uciekać. Jutro będzie po nas – mruknął chłopak.
  – Co takiego stanie się jutro? - spytałam.
Czułam, że Aris wie o wiele więcej od nas. W końcu z tego co mówił Charlie, grupa B, wydostała się z labiryntu, kilka dni wcześniej, niż my.
   – Ostateczny etap. Wszyscy jesteśmy w niebezpieczeństwie – szepnął.
   – Przecież Próby Ognia mają rozpocząć się pojutrze – wtrąciłam niepewnie.
   – Pogorzelisko to tylko przykrywka. Większość z nas, nie doczeka rozpoczęcia próby.
Podniosłam głowę i spojrzałam wprost na chłopaka.
   –  O czym ty mówisz?
   –  Każdego dnia, Stwórcy zabierają kilka osób. Żadna z nich nie wróciła - powiedział cicho  – Odkryłem coś, o czym wolałbym nie wiedzieć.
   – Co takiego?
   – Im mniej wiesz, tym lepiej. Grozi nam śmiertelne niebezpieczeństwo.
   – Tak było od zawsze - mruknęłam.
   –  Teraz to co innego. Coś się zmieniło - westchnął.
   –  Macie jakiś plan ucieczki? - spytałam.
   – Będziemy działać spontanicznie. Na razie wszyscy musimy znaleźć się w jednym miejscu. Dlatego Thomas mnie tu wysłał.
   – CO? - krzyknęłam zrywając się na równe nogi.  – Rozmawiałeś z moim bratem?
   – Z całą trójką - odparł - Nareszcie wiem kim jest ten cały Newt  – mruknął podnosząc się z ziemi.
Posłałam mu pytające spojrzenie. To stwierdzenie było dość dziwne.
   – Będąc w Strefie, gdy spałaś, często wymawiałaś jego imię. Nigdy Ci o tym nie mówiłem  – dodał cicho.
                          Przygryzłam wargę. Nie miałam siły po raz kolejny zaprzeczać. Tłumaczenie, że nie jestem dziewczyną za którą mnie mają, zaczęło się robić męczące. Ale z drugiej strony. Przecież to niemożliwe, żeby inna dziewczyna znała Newta. a co więcej była do niego w jakiś sposób przywiązana. Im dłużej się nad tym zastanawiałam, tym bardziej przekonywałam się do tej wersji. Nie chciałam się z tym pogodzić, ale może faktycznie coś było na rzeczy? Może naprawdę kiedyś nazywałam się Rachel.
   – Dlaczego? - spytałam po chwili.
   – Co dlaczego?
   – Dlaczego nigdy mi o tym nie mówiłeś?  – spytałam uważnie mu się przyglądając.
   – W Strefie i tak dziwnie na nas patrzono. Żadna z dziewczyn nie pamiętała niczego z dawnego życia. Ty byłaś inna, wspomnienia do Ciebie wracały. Gdy pojawiłem się w Strefie, jedyną osobą, którą pamiętałem, byłaś ty. Oprócz Evanlyn i Hariett, nikt nam nie ufał. Byłaś opiekunką Zwiadowców, miałaś autorytet, ale gdy ja się pojawiłem, wszystko się zmieniło. Do tego zaczęło się z Tobą dziać coś złego. Osłabłaś, często traciłaś przytomność. W kółko mówiłaś o Thomasie, a potem coraz częściej wspominałaś o Newtcie. Dziewczyny zaczęły się od ciebie odwracać. Bett  –przywódczyni buntu, twierdziła, że pracujemy dla DRESZCZ-u. Podczas próby ucieczki z labiryntu, ona... ona Cię zabiła  –  wydusił Aris i spuścił wzrok. Widać było, że mówienie o tych wydarzeniach, nie było dla niego łatwe. Chciałam jakoś go pocieszyć, ale nic sensownego nie przychodziło mi do głowy. Niepewnie położyłam dłoń na jego ramieniu.
   – Nie wiem dlaczego przeniesiono Cię do drugiej grupy, nie wiem dlaczego nosisz inne imię, ale to nic. Najważniejsze, że żyjesz  – powiedział cicho, patrząc mi prosto w oczy  – Zawsze będziesz moją przyjaciółką - dodał cicho i podniósł się z miejsca.
   – Powinniśmy już iść. Twoi przyjaciele na pewno już na nas czekają.
Pokiwałam głową i posłałam mu delikatny uśmiech. Nie wiem czy tym samym chciałam dodać otuchy mu, czy sobie. Po wejściu do szyldu, już nie będzie odwrotu. Może, chociaż raz coś nam się uda.

*******

  – Charlie mamy problem. Jesteś potrzebny w lewym skrzydle - krzyknął jeden ze strażników.
Spojrzałem na bruneta i uniosłem brew. Ciekawe co takiego się działo. Chłopak nie wyglądał na przejętego.
  –  Poczekasz tu - mruknął zatrzymując się pod drzwiami jakiegoś gabinetu.
Otworzył drzwi i kazał mi wejść do środka. Nie byłem pewny, ale wydawało mi się, że nieznacznie kiwnął głową, zupełnie tak jakby chciał mi coś przekazać. Gdy tylko przekroczyłem prób gabinetu, Charlie zamknął drzwi zostawiając mnie samego. Podszedłem do ściany i dłonią odszukałem włącznik światła. Gdy pomieszczenie zostało oświetlone, zamarłem. Ten pokój, coś mi przypominał.
                          Gabinet nie był duży, jednak był wystarczający do spokojnej pracy. Pod ścianą na przeciwko drzwi, stało duże biurko. Po jego prawej stronie, ogromny regał z książkami, a tuż obok stolik i dwa krzesła. Na podłodze, znajdował się mały puchaty dywan, zupełnie nie pasujący do otoczenia.
 – Ktoś nie daje się schematom - mruknąłem pod nosem, nieznacznie się uśmiechając.
Omiotłem pomieszczenie wzrokiem, aż coś przykuło moją uwagę. Podszedłem do jednego z krzeseł i uniosłem w górę, biały fartuch. Od razu zauważyłem małą, złotą plakietkę z napisem: Malia. Przygryzłem wargę, po czym wziąłem głęboki oddech. Znajdowałem się w gabinecie, niegdyś należącym do Malii. Dlatego wydał mi się taki znajomy. Przecież widziałem go w urywkach wspomnień.
                          Podszedłem do biurka i podniosłem z niego, pierwszą z brzegu teczkę. Wszystko w gabinecie było starannie poukładane, te teczki, ktoś niedbale rzucił na blat. Nie dbając o znajdujące się tam dokumenty. Większość miała pozaginane rogi bądź zabrudzenia. Zupełnie jakby ktoś, zbierał je w pośpiechu. Otworzyłem pierwszą teczkę, jednak nie znalazłem tam niczego ciekawego. Wykaz substancji laboratoryjnych, ilość prób. Nie rozumiałem z tego, zbyt wiele. Dopiero trzecia z kolei teczka, przykuła mój wzrok. Otwierając ją, już na pierwszej stronie dostrzegłem zdjęcie Thomasa.
Wziąłem kartę w dłoń i szybko omiotłem ją wzrokiem.
Thomas
Obiekt A2 (Do zabicia przez grupę B) Obiekt zakwalifikowany, jako ostateczny.
Rodzeństwo: siostra  
Status: Odporny.                                                                      
Odłożyłem kartę na bok. Oprócz tych informacji, na karcie znajdowała się data urodzenia, dzień w którym Tommy trafił do labiryntu i kilka informacji dotyczących charakteru i wyglądu. Przejrzałem resztę kart. Znalazłem kartę Minho, Chuck'a, Patelniaka, a nawet Bena. Wszystkie wyglądały podobnie. Potem w moje dłonie trafiła karta Teresy, a jedna rzecz szczególnie przykuła mój wzrok.
Obiekt A1 (Zdrajczyni) Obiekt zakwalifikowany jako ostateczny. Zdyskwalifikowany z powodu podatności na kontrolę.
A więc miałem rację, że Teresie nie można ufać? Zdrajczyni? Nie wiem co mam o tym myśleć, a tym bardziej jak przekazać tę informację Thomasowi. Może na razie lepiej będzie, jeśli niczego się nie dowie?
                        Odłożyłem kartę Teresy. Tuż pod nią, widniało zdjęcie Malii. Zapoznałem się z nią nieco dokładniej. Znalazłem wzmiankę o Rachel, jednak zabrakło bardziej szczegółowego opisu.
Widniał tam dokładnie taki sam napis jak przy Thomasie, Obiekt zakwalifikowany, jako ostateczny.
Nie miałem pojęcia co to wszystko znaczy. Miałem cholernie złe przeczucia. Coś było na rzeczy, zaczynało się robić, coraz bardziej niebezpiecznie. Ostatnią kartką, która znajdowała się w teczce, była karta z moja podobizną.
  – Czas dowiedzieć się czegoś o sobie - mruknąłem cicho, opierając się o ścianę.
Newt
Obiekt A5 (Klej)
Rodzeństwo: siostra
Status: niejednoznaczny.
Zmrużyłem powieki. Nie wiem co zrobiło na mnie większe wrażenie. Fakt, że miałem... mam rodzeństwo, czy status, którym mnie określono. Co to znaczy niejednoznaczny? Powinienem się martwić?
                        Złożyłem kartkę na kilka mniejszych części, po czym wetknąłem ją do kieszeni. Dlaczego właściwie Charlie mnie tu przyprowadził? Czy nie miał, mnie przypadkiem zabrać na jakieś badania? Dlaczego miałem wrażenie, że wszystko coraz bardziej się komplikuje? Podszedłem do drzwi, pociągając za klamkę. Nie zdziwię nikogo, jeśli powiem, że drzwi nawet nie drgnęły? Wszystko tutaj działa automatycznie, nie da się niczego otworzyć bez karty. Przeklętej karty, którą... mam w bucie. Kucnąłem, a następnie wyjąłem kartę. Chciałem przyłożyć ją do czytnika, gdy z korytarza dobiegły dziwne odgłosy. Nie miałem wątpliwości, że ktoś się zbliża. Sądząc po tonie głosu, byli to dwaj mężczyźni. Najwyraźniej nie zdawali sobie sprawy z mojej obecności, gdyż dość swobodnie rozmawiali, tuż pod drzwiami. Niestety nie dowiedziałem się niczego istotnego. Ci mężczyźni, to najprawdopodobniej, dwaj laboranci. Rozmawiali o jakiś próbówkach i konieczności powtórzenia, eksperymentu, dalsza rozmowa zeszła na tematy prywatne. Chciałem się stąd wydostać. Korzystając z karty, mogłem dowiedzieć się czegoś, co pomoże nam w ucieczce. Jednak musiałem poczekać, aż mężczyźni odejdą. Nie zdawali sobie sprawy z mojej obecności i lepiej niech tak pozostanie.

*******

I mamy rozdział czternasty. Wiem, że długością nie grzeszy, ale małe wprowadzenie przed akcją właściwą, zawsze się przyda. Staram się, powoli wytłumaczyć Wam o co chodzi z Malią - Rachel. Jedak ostateczną odpowiedź, poznacie dopiero za kilka rozdziałów, przynajmniej tak planuje. Mam nadzieję, że ta część przypadnie Wam do gustu. Jest więcej Newta. <3 Trochę go ostatnio zaniedbałam i zaczęłam tęsknić. Jeszcze dwa - trzy rozdziały z naciskiem na akcję, a później zajmę się na poważnie wątkiem miłosnym, także 'Newtalia' jeszcze wam się się znudzi. :)
Plus mała informacja. Od października zaczynam szkołę, cały czas szukam pracy. Także niebawem zmieni się częstotliwość dodawania nowych rozdziałów. Wrzesień jest dla mnie miesiącem przejściowym, po ostatnich trudnych dla mnie tygodniach, zaczynam sobie wszystko układać. Dlatego rozdziały pojawiały się tak rzadko i fatalne jakościowo. Teraz biorę się już w garść. Wstępnie umówmy się, że od października, nowe posty będą się pojawiać co dwa tygodnie - dzień jeszcze ustalę, w najbliższym czasie. Dodam kolumnę zatutułowaną 'Informacje' i tam będę Was na bieżąco o wszystkim informować. To chyba tyle. Co tam u was? Jak w szkole? Jak idą przygotowania do studiów? Jakie kierunki wybrałyście? A może wybieracie się na studium? :)