Rozdział VII - Prawda

         Leża­łem na hamaku patrząc w niebo. Nie spa­łem od jakie­goś czasu, jed­nak nie mia­łem zamiaru ruszać się z miej­sca. Zda­wa­łem sobie sprawę z tego, że jest śro­dek dnia. Słońce było już wysoko na nie­bie. Świe­ciło tak inten­syw­nie, że musia­łem przy­mknąć oczy.          Byłem zmę­czony. Tak strasz­nie zmę­czony. I wbrew pozo­rom nie fizycz­nie. To z moją psy­chiką było gorzej.

         Przez całą noc nie mogłem spać. Budzi­łem się co kil­ka­na­ście minut, drę­czony prze­róż­nymi kosz­ma­rami. Odkąd jestem w Stre­fie, ni­gdy nic mi się nie śniło. A przy­naj­mniej tak mi się wydaje, aż nagle dzi­siej­szej nocy w moja pod­świa­do­mość wykre­owała setki prze­ra­ża­ją­cych obra­zów. Nie mówię o potwo­rach czy Bul­do­żer­cach. Do tego przy­wy­kłem. Cho­dziło o moich przy­ja­ciół. W snach każdy z nich otarł się o śmierć. Czy to była prze­po­wied­nia? A może mało śmieszny zbieg oko­licz­no­ści? Tak czy owak. Dzi­siej­sza noc nie nale­żała do naj­przy­jem­niej­szych. Chyba nie ja jedyny dzi­siaj nie spa­łem. Tho­mas też krę­cił się z boku na bok cza­sami mam­ro­cąc coś nie­zro­zu­miale. Po wczo­raj­szej roz­mo­wie z Tom­my’m nieco mi ulżyło. Nie lubi­łem się przed nikim tłu­ma­czyć, jed­nak obaj uzna­li­śmy, że trzeba wyja­śnić to co stało się w labi­ryn­cie. Po raz pierw­szy ofi­cjal­nie przy­zna­łem, że Malia jest dla mnie ważna. Rozmowa z Tho­masem spra­wiła, że zaczą­łem tro­chę ina­czej patrzeć na przy­ja­ciela. Nie rozu­mia­łem dla­czego tak trosz­czy się o Teresę. Mój sto­su­nek do bru­netki nie zmie­nił się nawet w naj­mniej­szym stop­niu, ale zaczą­łem go rozu­mieć. Tommy coś do niej czuł, dla­tego zacho­wy­wał się tak, a nie ina­czej. Czuł się za nią odpo­wie­dzialny, nie chciał, żeby coś jej się stało. Kie­dyś tego nie rozu­mia­łem, jed­nak dzięki Malii wszystko się zmie­niło. To jak zacho­wy­wałem się w labi­ryn­cie… Wła­ści­wie nie sądzi­łem, że stać mnie na coś takiego. Sytu­acja była pod­bram­kowa, górę brały emo­cje, jed­nak niczego nie żało­wa­łem. Każde słowo, które padło z moich ust było zupeł­nie szczere. Naprawdę nie chcia­łem, żeby coś jej się stało. Dopiero gdy zoba­czy­łem Malię leżącą na ziemi bez oznak życia, coś zro­zu­mia­łem. Tak mało o niej wie­dzia­łem, a jed­nak była bliż­sza mojemu sercu, niż kto­kol­wiek inny. Myśl, że mogę jej wię­cej nie zoba­czyć, do tej pory przy­pra­wiała mnie o dresz­cze. Nic o niej nie wie­dzia­łem, a czu­łem się tak jak­bym dobrze ją znał. Do tej pory nie potra­fię pojąć jak Malia, mogła tak bar­dzo zmie­nić moje życie. Jedna osoba ponoć nie może nic zmie­nić. Doprawdy? Ona prze­wró­ciła moje życie do góry nogami. Zmie­niło się wszystko.

         Westch­ną­łem i otwo­rzy­łem oczy. Trzeba będzie zwo­łać posie­dze­nie. Musimy ucie­kać. Poja­wiło się tyle zna­ków, chyba nie możemy ich zlek­ce­wa­żyć. Odro­binę oba­wia­łem się roz­mowy z resztą Stre­fe­rów. Od ostat­niej narady minął tydzień. Wzdry­gną­łem się pró­bu­jąc odgo­nić to wspo­mnie­nie. Zde­cy­do­wa­nie nie było sensu tego roz­trzą­sać. Pod­nio­słem się z łóżka, cho­ciaż naj­chęt­niej dzi­siaj bym go nie opusz­czał. Rozej­rza­łem się po pomiesz­cze­niu, jed­nak nie dostrze­głem nikogo.

 – Pozwo­lili mi pospać. Jak miło – mruk­nąłem podno­sząc się z miej­sca.

Prze­my­łem twarz wodą i ruszy­łem w stronę kró­le­stwa Pla­stra. Chcia­łem zoba­czyć co z Malią. Wie­dzia­łem, że odzy­skała przy­tom­ność, jed­nak chcia­łem spraw­dzić jak się czuje. Sze­dłem w stronę małego drew­nia­nego budynku przy oka­zji roz­glą­da­jąc się po Stre­fie. Nikogo tutaj nie było. Przez głowę prze­bie­gły mi już naj­czar­niej­sze myśli. Uspo­ko­iłem się po zer­k­nię­ciu na zega­rek. Dwu­na­sta. O tej porze zawsze jedli­śmy obiad. Wsze­dłem do małej sali i nie­mal zde­rzy­łem się z Pla­strem.

 – Nie ma jej tu – powie­dział chło­pak prze­pusz­cza­jąc mnie w przej­ściu.

 – Jak to jej nie ma? – spy­tałem nie kry­jąc zdzi­wie­nia.

 – Poszła się przejść.

 – Jak to poszła się przejść? Pla­ster do cho­lery. Ona wczo­raj o mały włos nie umarła, a teraz od tak sobie poszła na spa­cer? Nie powinna leżeć? – wark­ną­łem nie odry­wa­jąc wzroku od chło­paka.

 – Powinna – potwier­dził ski­nie­niem głowy – Tylko weź jej to prze­tłu­macz. Mia­łem ją przy­wią­zać do łóżka?

 – No nie­…ale – zaczą­łem, jed­nak Pla­ster mi prze­rwał.

– Zresztą Minho się za nią wsta­wił. Myśla­łem, że wiesz – dodał.

Zmarsz­czy­łem brwi. Od kiedy Minho zro­bił się taki opie­kuń­czy?

 – Dzięki – stwier­dzi­łem po chwili – Co z Benem?

Pla­ster wzru­szył ramio­nami.

 – Cały czas śpi – odparł chło­pak – Prze­miana nie postę­puje. Nie wiem co jest tego powo­dem.

Kiw­ną­łem głową. Zaczy­nało się robić coraz cie­ka­wiej. Może Ben nie zosta­nie ska­zany na wygna­nie? Zresztą za dwa dni może Nas już tu nie być.

 – Już Ci nie prze­szka­dzam – powie­działem w stronę chło­paka i wyco­fa­łem się w stronę drzwi. Tak naprawdę nie mia­łem ochoty dłu­żej z nim roz­ma­wiać. Wiem jak to brzmi, ale bar­dziej, niż Ben w tym momen­cie inte­re­so­wała mnie Malia. I Minho. Byłem cie­kawy co on znowu wymy­ślił.

*******

 – Ale Ty jesteś uparty! Możesz się ode mnie odcze­pić?

Gwał­tow­nie sta­nę­łam patrząc zło­wrogo na Minho. Chcia­łam zostać sama. Pomy­śleć. Głów­nie dla­tego ubła­ga­łam Pla­stra, żeby pozwo­lił mi opu­ścić szpi­tal. Jed­nak jak na złość musiał napa­to­czyć się Minho, który za nic miał moje prośby i groźby. Po pro­stu nie chciał zosta­wić mnie samej.

 – Wzią­łeś sobie za punkt honoru, dener­wo­wa­nie mnie od rana? – spoj­rza­łam na niego z wyrzu­tem krzy­żu­jąc ręce na pier­siach.

Azjata teatral­nie wywró­cił oczami dając mi tym samym do zro­zu­mie­nia, że nie uważa mnie za osobę w pełni nor­malną.

 – Obie­ca­łem Tho­masowi, że będę Cię pil­no­wał. Zamie­rzam dotrzy­mać słowa – stwier­dził chło­pak zatrzy­mu­jąc się metr ode mnie. Potem podob­nie jak ja skrzy­żo­wał ręce na pier­siach, mie­rząc mnie wzro­kiem.

 – Możemy się tak bawić cały dzień. Nig­dzie mi się nie śpie­szy, ale może zamiast zacho­wy­wać się jak roz­ka­pry­szona kró­lewna, po pro­stu przyj­mij do wia­do­mo­ści, że ktoś się o Cie­bie mar­twi.

 – Myślisz, że ucieknę? Fak­tycz­nie, zapo­mnia­łam, że poza Strefą czeka mnie tyle atrak­cji. Dzi­siaj podobno można się prze­je­chać na Bul­do­żercy! I to za dar­mo­chę. Idziemy? Będzie ubaw po pachy – zakpi­łam odwra­ca­jąc się i powoli rusza­jąc w prze­ciw­nym kie­runku.

 – Daj spo­kój – rzu­cił Minho pró­bu­jąc mnie dogo­nić – Chyba możemy poga­dać.

Spoj­rza­łam w jego stronę uno­sząc brew.

 – Nie jesteś mi nic winien. Nie musisz spę­dzać ze mną czasu – powie­działam spo­koj­nie.

Wyda­wało mi się, że nagłe zain­te­re­so­wa­nie Minho moją osobą jest skut­kiem tego co stało się labi­ryn­cie. Nie chcia­łam, żeby zmu­szał się do cze­goś czego nie chciał robić, tylko dla­tego, że sądził, że tak trzeba.

 – Prze­stań… w sumie to nie jesteś taka zła jak myśla­łem – powie­dział Minho i korzy­sta­jąc z tego, że zwol­ni­łam, dorów­nał mi kroku – Bo wie­sz… wcze­śniej uwa­ża­łem Cię za totalną kre­tynkę – dodał poka­zu­jąc zęby w uśmie­chu.

 – Jeśli popra­wie Ci tym humor, to też mia­łam Cię za nie­złego buca. Taki zaro­zu­mia­lec, który dużo gada, a mało robi – stwier­dziłam sze­roko się uśmie­cha­jąc.

 – Fakt. Startu nie mie­li­śmy naj­lep­szego, ale tro­chę się zmie­niło.

 – Tro­chę?

 – Nie prze­gi­naj – mruk­nął Minho – Sia­damy? – spy­tał wska­zu­jąc głową miej­sce pod znaj­du­ją­cym się naj­bli­żej Nas drze­wem.

Chcia­łam się przejść. Jakoś zawsze lepiej mi się wtedy myślało, jed­nak widzia­łam, że Minho na­dal ma pro­blemy z cho­dze­niem. Samej by mnie nie puścił, a nie mia­łam ochoty wlec się w śli­ma­czym tem­pie.

 – Niech Ci będzie – odpowie­działam po chwili i posłusz­nie speł­ni­łam jego prośbę.

 – A teraz powiedz co Cię gry­zie – powie­dział chło­pak opie­ra­jąc się ple­cami o pień.

 – Nic. Nie chcę o tym gadać – odpowie­działam przy­my­ka­jąc powieki.

 – Ogay – odparł Minho.

Otwo­rzy­łam oczy nie kry­jąc zdzi­wie­nia. Spo­dzie­wa­łam się, że Minho zacznie nale­gać, żebym mu o wszyst­kim powie­działa, ewen­tu­al­nie zacznie pra­wić mi kaza­nie, ale na pewno nie spo­dzie­wa­łam się takiej odpo­wie­dzi.

Chło­pak sze­roko się uśmiech­nął. Dokład­nie tak jakby spo­dzie­wał się takiej reak­cji.

 – Domy­ślam się o co cho­dzi, ale nie zamie­rzam się drę­czyć. Przy­naj­mniej na razie – Minho puścił mi oczko, jed­nak po chwili spo­waż­niał – Powiesz mi co zda­rzyło się w labi­ryn­cie?

Po raz kolejny tego dnia posła­łam mu zdzi­wione spoj­rze­nie. Minho coraz bar­dziej mnie zaska­ki­wał. Jak to moż­liwe, że roz­ma­wia­jąc o głu­po­tach po chwili pyta mnie o coś nie­sa­mo­wi­cie waż­nego, a ja co gor­sza, mam ochotę mu o wszyst­kim powie­dzieć.

 – Wiem, że pew­nie nie chcesz nikomu o tym mówić. Tho­mas zacznie pani­ko­wać, Newt też może zacząć wyol­brzy­miać fakty, ale mi możesz zaufać. Odkąd tutaj tra­fi­łem jestem Zwia­dowcą. Wiele widzia­łem w labi­ryn­cie. Nie wiem czy wiesz, ale ja i Tho­mas też spę­dzi­li­śmy tam noc.

 – Naprawdę? – spy­tałam nie kry­jąc zasko­cze­nia.

Dopiero teraz docie­rało do mnie jak mało wiem o tym co działo się w Stre­fie.

Minho kiw­nął głową.

 – Oko­licz­no­ści były nie­sa­mo­wi­cie podobne. Wtedy to Tho­mas zła­mał zakaz, aby pomóc mi z Alby’m, który zali­czył bli­skie spo­tka­nie z Bul­do­żercą – mruk­nął Minho.

 – Ugryzł go? Newt mówił, że wtedy nie ma już ratun­ku…

 – Bo tak było. Do momentu, aż zja­wiła się tutaj Teresa. Miała przy sobie jakąś dziwną strzy­kawkę. Oka­zało się, że to lekar­stwo. Dzięki temu Alby żyje, a mało bra­ko­wało – wes­tchnął Minho wzdry­ga­jąc się na samą myśl.

 – Jak udało Wam się prze­żyć w labi­ryn­cie? – spoj­rza­łam na Minho nie potra­fiąc ukryć zacie­ka­wienia.

 – Wła­ści­wie to zasługa Two­jego brata. To on ura­to­wał Alby­’ego, zabił Bul­do­żercę, nara­żał życie, dla osoby, któ­rej prak­tycz­nie nie znał, pod­czas gdy ja spa­ni­ko­wa­łem – mruk­nął Minho.

 – Nie Ty jeden – wes­tchnęłam prze­no­sząc na niego wzrok – Ja też nie wie­dzia­łam co mam robić.

         Wyzna­nie Minho nie nale­żało do łatwych. Widzia­łam jak ciężko mu opo­wia­dać o tym co zda­rzyło się wtedy w labi­ryn­cie. Nie trudno zgad­nąć, że naj­bar­dziej żałuje swo­jego zacho­wa­nia. Zapewne teraz postą­piłby ina­czej. Skoro odwa­żył się opo­wie­dzieć mi o wszyst­kim, chyba powin­nam odwdzię­czyć się mu tym samym.

 – Gdy wej­ście się zamknęło, poczu­łam jak ogar­nia mnie lęk. Przez kil­ka­na­ście minut nie mogłam ruszyć się z miej­sca. Dopiero po tym cza­sie zaczę­łam logicz­nie myśleć. Przy­wią­załam kap­sułę i weszłam w pierw­szy kory­tarz. Wie­dzia­łam, że zosta­jąc pod drzwiami nie mam naj­mniej­szych szans na prze­ży­cie. Nie minął kwa­drans gdy usły­sza­łam trzy, gło­śne pyk­nię­cia. Po chwili poja­wili się Bul­do­żercy. Wszystko byłoby w porządku gdyby nie ten… – urwa­łam zagry­za­jąc wargę.

Nie byłam pewna czy powin­nam powie­dzieć Minho o tych dziw­nych gło­sach, które sły­sza­łam w labi­ryn­cie. W sumie to było dość istotne dla zobra­zo­wa­nia sytu­acji.

 – Sły­sza­łam jakiś dziwny głos. Stale powta­rza­jący jedno zda­nie: DRESZCZ jest dobry. Z każdą chwilą sta­wał się coraz gło­śniej­szy. Krzyk­nę­łam czym zwró­ci­łam uwagę Bul­do­żercy. Pró­bo­wa­łam ucie­kać, ale drugi odciął mi drogę. I wtedy zna­la­złam jakiś przy­cisk. Ukryte przej­ście. Tra­fi­łam do do dziw­nego pomiesz­cze­nia. Z ziemi wyra­stało coś na kształt kol­ców, a na ścia­nie znaj­do­wał się ogromny nadaj­nik. Naj­pierw świe­cił na czer­wono, a potem zmie­nił się na zie­lony. Znowu usły­sza­łam dziwne dźwięki. Pobie­głam przed sie­bie. Natk­nę­łam się na Bul­do­żerce – powie­działam cicho i spoj­rza­łam na Minho, który uważ­nie mnie słu­chał – on mógł mnie zabić, ale coś go odcią­gnęło. Jakiś odgłos. Wię­cej nie pamię­tam – zakoń­czy­łam odry­wa­jąc wzrok od chło­paka i wle­pia­jąc go w jakiś bli­żej nie­okre­ślony punkt.

 – Póź­niej zna­leźli Cię Newt i Tho­mas. Pra­wie wykor­ko­wa­łaś…

 – Co?!

 – Gdy przej­ście się otwo­rzyło, a po Tobie nie było, ani śladu, musie­li­śmy Cię poszu­kać. Ja z wia­do­mych wzglę­dów nie bra­łem w tym udziału, ale Alby, Teresa, Tho­mas i Newt, ow­szem. Nie wiem co dokład­nie się tam wyda­rzyło, ale z cha­otycz­nej rela­cji Tho­masa, udało mi się wywnio­sko­wać, że przez chwilę nie dawa­łaś oznak życia – wyja­śnił Minho.

 – Nieźle. Naprawdę nic nie pamię­tam – jęk­nę­łam kil­ka­krot­nie ude­rza­jąc głową o pień drzewa.

 – Cie­kawi mnie tylko głos, który sły­sza­łaś – powie­dział Minho igno­ru­jąc wypo­wie­dziane przeze mnie zda­nie – Sły­sza­łaś tylko tą regułkę czy jesz­cze coś?

 – Ja… – zawa­ha­łam się – Jesz­cze kilka nie­zbyt przy­jem­nych rze­czy o sobie…

 – Nie powin­naś się tym przej­mo­wać. To musi być część gry Stwór­ców – wes­tchnął Minho ponow­nie prze­no­sząc na mnie wzrok – Pró­bują Nas znisz­czyć. Każ­dego w inny spo­sób. Tobie oddają część wspo­mnień, które spra­wiają, że zaczy­nasz się zadrę­czać. Oddają Ci to co spra­wia, że cier­pisz. Nie powin­naś brać na poważ­nie niczego co tam usły­sza­łaś.

 – To nie jest takie pro­ste – wes­tchnęłam.

 – Nie wiem co tam usły­sza­łaś, ale pomyśl o tym co powie­działaś mi w nocy. Zaczy­nasz się obwi­niać o to, że umie­ści­łaś to New­t’a, ale nie znasz oko­licz­no­ści, ani nie masz pew­no­ści, że tak naprawdę było. Oni mogą Tobą mani­pu­lo­wać. Chcą, żebyś się zmie­niła. Nie wmó­wisz mi, że ta infor­ma­cja nie wywarła na Tobie żad­nego wpływu. Wywarła. Masz wyrzuty sumie­nia, czu­jesz się z tym bez­na­dziej­nie, tra­cisz dawną sie­bie. Znam to. Każdy z Nas przez to przecho­dził. Jesteś tutaj krótko. Nie daj się zmie­nić – Minho posłał mi deli­katny uśmiech – Niech ten Twój wku­rza­jący spo­sób bycia na coś się przyda – dodał w swoim stylu.

Nie bar­dzo wie­dzia­łam co mam mu odpo­wie­dzieć. Po pierw­sze nie spo­dzie­wa­łam się usły­szeć od Minho cze­goś takiego. W ogóle nie sądzi­łam, że ta roz­mowa pój­dzie w takim, a nie innym kie­runku.

 – Dzięki – wydu­si­łam po chwili posy­ła­jąc mu uśmiech – Ale nie mam wku­rza­ją­cego spo­sobu bycia, po pro­stu jesteś za głupi, żeby mnie zrozu­mieć – rzu­ci­łam cicho się śmie­jąc.

 – Poma­rzyć zawsze możesz.

Pokrę­ciłam głową nie mogąc ukryć roz­ba­wie­nia.

 – Marze­nia to fajna sprawa, nie?

 – Taa… to podaj mi cho­ciaż, jedno które się speł­niło – mruk­nął Minho z uwagą przy­glą­da­jąc się jak kil­ka­na­ście metrów od miej­sca w któ­rym sie­dzie­li­śmy, Chuck nie­udol­nie pró­bo­wał stru­gać kijek.

         Poszłam za jego przy­kła­dem, jed­nak szybko znu­dziło mi się obser­wo­wa­nie Chuc­k’a. Omio­tłam wzro­kiem Strefę, aż moją uwagę przy­kuła postać zmie­rza­jąca w Naszym kie­runku. Newt. Gwał­tow­nie podnio­słam się z miej­sca. Nie chcia­łam teraz z nim roz­ma­wiać. Minho mówił, że nie warto się przej­mo­wać tym czego się dowie­dzia­łam, a jed­nak nie potra­fi­łam tak po pro­stu o tym zapo­mnieć. Co gor­sza… nie wiem jak mia­łaby spoj­rzeć w oczy New­t’a i zapew­nić go, że wszystko gra. Nie umia­łam. Już w nocy pod­ję­łam decy­zję. Powiem mu o wszyst­kim czego dowie­dzia­łam się na jego temat, jed­nak jesz­cze nie teraz. Nie byłam na to gotowa. Co jeśli ni­gdy mi tego nie wyba­czy? Wola­łam odwlec to w cza­sie jak najdłu­żej się da.

 – Przy­po­mniało mi się, że Teresa coś ode mnie chciała – powie­działam szybko.

 – Cie­kawe kiedy? – mruk­nął Minho – Długo zamie­rzasz przed nim ucie­kać? – spy­tał patrząc na mnie badaw­czym wzro­kiem.

 – O Newt! – krzyk­nął podno­sząc się z ziemi – Jak dobrze, że jesteś! Zmie­nisz mnie! – stwier­dził Azjata podno­sząc się z miej­sca.

A niech Cię Minho – wark­nę­łam w myślach i posła­łam mu zabój­cze spoj­rze­nie. Jeśli liczy­łam, że zrobi to na nim jakie­kol­wiek wra­że­nie, to grubo się przeliczy­łam. Minho wyszcze­rzył zęby w kpią­cym uśmie­chu. Wyw­ró­ci­łam oczami i nie­znacz­nie pokrę­ciłam głową.

 – Kie­dyś Cię zabije – mruk­nę­łam pod nosem.

W tym samym momen­cie obok Nas poja­wił się Newt.

 – To ja Was zosta­wiam. Pew­nie chce­cie poga­dać – stwier­dził Minho posy­ła­jąc mi poro­zu­mie­waw­cze spoj­rze­nie i nie cze­ka­jąc na jaką­kol­wiek odpo­wiedź, po pro­stu odszedł.

 – I jak się czu­jesz? – spy­tał Newt patrząc mi pro­sto w oczy.

Kurde. Za każ­dym razem gdy Nasze spoj­rze­nia się spo­ty­kały, czu­łam dziwny uścisk w oko­li­cach serca. Te jego oczy. Były takie nie­sa­mo­wite. Mogła­bym się w nie wpa­try­wać godzi­nami.

 – W porządku – odpowie­działam spusz­cza­jąc wzrok.

Nie mogłam dłu­żej utrzy­my­wać z nim kon­taktu wzro­ko­wego. Im dłu­żej patrzy­li­śmy sobie w oczy, tym bar­dziej mia­łam wra­że­nie, że Newt wie o tym co zro­biłam.

 – Dzię­kuje, że mnie zna­leź­li­ście – powie­działam nie­pew­nie, a widząc jego zdzi­wiony głos, szybko doda­łam – Minho mi powie­dział.

 – Napę­dzi­łaś mi, zna­czy Nam nie­złego stra­cha. Był taki moment, że myśla­łem, że… – blon­dyn urwał ner­wowo prze­cze­su­jąc dło­nią włosy.

 – Może na razie o tym nie roz­ma­wiajmy. Naj­waż­niej­sze, że wszy­scy jeste­śmy cali i zdrowi  – powie­działam posy­ła­jąc mu deli­katny uśmiech.

Im dłu­żej z nim roz­ma­wia­łam, tym więk­sze sta­wały się wyrzuty sumie­nia.

 – Pamię­tasz coś z momentu gdy Cię zna­leź­li­śmy?

Newt ponow­nie spoj­rzał mi w oczy. Tym razem nie odwra­ca­jąc wzroku.

Cho­lera. Co mia­łam mu odpo­wie­dzieć? Że pamię­tam jego głos? Że chcia­łam go zoba­czyć przed śmier­cią?

A może to, że on o to pyta ma jakieś podłoże. Może Newt chce, żebym coś pamię­tała.

 – Pamię­tam, że chcia­łam Cię zoba­czyć… sły­sza­łam Twój głos – doda­łam czu­jąc, że pieką mnie policzki.

To, że mi na nim zależy było tak oczy­wi­ste, a mimo tego w jego obec­no­ści zacho­wy­wałam się dziw­nie. Ta roz­mowa też była z rodzaju tych sztyw­nych. Zupeł­nie jak­by­śmy oboje nagle nabrali dystansu, chcąc odpo­wied­nio wypaść przed drugą osobą.

*******

         Cze­ka­łem na odpo­wiedź Malii czu­jąc, że moje serce zaczyna bić znacz­nie szyb­ciej, niż powinno. Nie wiem czy chcia­łem, żeby pamię­tała wszystko, jed­nak jej odpo­wiedź spra­wiła, że na mojej twa­rzy poja­wił się uśmiech. O ile w takiej sytu­acji można zna­leźć plus, to bez wąt­pie­nia był nim fakt, że w labi­ryn­cie Malia pomy­ślała aku­rat o mnie. Czy to zna­czyło, że przy­wią­zała się do mnie tak samo jak ja do niej? Przed wyda­rze­niami z poprzed­niej nocy, nasze roz­mowy wyglą­dały ina­czej. Teraz czu­łem, że coś się zmie­niło. Byłem dziw­nie skrę­po­wany, jed­nak w żaden spo­sób mi to nie prze­szka­dzało. Od dłu­żej chwili pomię­dzy Nami pano­wała cisza. Ale nie była to cisza męcząca i dener­wu­jąca, a wręcz prze­ciw­nie. Pełna zro­zu­mie­nia. Jakby konieczna pauza w pędzie, któ­rego doświad­czy­li­śmy. Przez chwilę patrzy­łem pro­sto w brą­zowe tęczówki Malii. Teraz byłem już pewny, że nie jest mi obo­jętna. Jedna noc. Noc która zmie­niła wszystko. Malia przy­gry­zła wargę, a po chwili otwo­rzyła usta, chcąc coś powie­dzieć, jed­nak w ostat­niej chwili zre­zy­gno­wała. Chyba wie­dzia­łem co ją gry­zie. Chciał­bym powie­dzieć, że jej wyba­czyłem, ale nie mogłem przy­znać się do tego, że pod­słu­chi­wa­łem. Wiem, że nie powi­nien tego robić. Zwie­rzała się Minho, nie chciała, żebym sły­szał, a jed­nak nie mogłem patrzeć na to jak się męczy.

 – Minho mówił, że musimy poga­dać. Chcesz mi coś powie­dzieć? – spy­tałem posy­ła­jąc jej uśmiech.

Nie mia­łem poję­cia jak w inny spo­sób zachę­cić ją do powie­dze­nia mi prawdy.

 – Jest taka rzecz, ale nie wiem od czego zacząć – Malia wes­tchnęła ner­wowo bawiąc się sznur­kiem od swo­jej bluzy.

 – Naj­le­piej od początku – powie­działem cicho pró­bu­jąc zła­pać z nią kon­takt wzro­kowy.

 – W labi­ryn­cie… dowie­dzia­łam się cze­go… Ja… naprawdę nie wiem jak mam Ci to powie­dzieć – prze­rwała bio­rąc głę­boki oddech.

Nie zamie­rza­łem jej pośpie­szać. Wie­dzia­łem, że jeśli chce, żeby dziew­czy­nie ulżyło, muszę pozwo­lić, żeby wszystko z sie­bie wyrzu­ciła.

 – Jesteś tu przeze mnie. Coś wró­ciło, wspo­mnie­nie. Ci ludzie… oni nie chcieli, żebyś tu tra­fił… to ja tego chcia­łam. Nie mam poję­cia dla­czego, nie wiem co mną kie­ro­wa­ło… Ja… prze­pra­szam.

Spoj­rza­łem na Malię, która uni­kała mojego wzroku, uda­jąc, że zoba­czyła coś nie­sa­mo­wi­cie inte­re­su­ją­cego w ziemi.

 – Jestem pewny, że nie zro­biłaś niczego złego. Skoro tego chcia­łaś, musiał ist­nieć jakiś powód. Ej… – powie­działem i deli­kat­nie unio­słem jej pod­bró­dek zmu­sza­jąc tym samym, aby na mnie spoj­rzała.

 – To co było kie­dyś, teraz się nie liczy. Nigdy nie uwie­rzę, że chcia­ła­byś dla kogoś źle, rozu­miesz? Nie myśl już o tym – doda­łem posy­ła­jąc jej uśmiech.

         Tego co stało się chwilę póź­niej zde­cy­do­wa­nie się nie spo­dzie­wałem. Malia mnie przy­tu­liła. Niepew­nie przy­cią­gną­łem ją do sie­bie, odwza­jem­nia­jąc uścisk. Czu­łem coś… wła­ści­wie to nie wiem jak opi­sać to dziwne uczu­cie gdy masz wra­że­nie, że jesteś naj­szczę­śliw­szą osobą na świe­cie i chcesz, aby ta chwila trwała wieki. No tak, Ty chcesz, ale bie­gnący w Twoją stronę Tho­mas już nie koniecz­nie. Nie­chęt­nie odsu­ną­łem się od dziew­czyny i spoj­rza­łem na przy­ja­ciela.

  – Co jest Tommy? – spy­tałem nie­zbyt przy­jaź­nie.

Bądź co bądź wła­śnie prze­rwał mi wyjąt­kowo ważną czyn­ność, jaką było przy­tu­la­nie jego sio­stry.

 – Alby kazał Cię zna­leźć. Chce z Nami coś obga­dać przed dzi­siej­szą naradą – wyja­śnił Tho­mas, jed­nak nie mógł się powstrzy­mać przed posła­niem mi pyta­ją­cego spoj­rze­nia.

 – Narada? – spy­tała Malia.

 – Zna­leź­li­śmy nowe wska­zówki. Prawdopodob­nie mamy trzy dni na obmy­śle­nie planu ucieczki – powie­działem spo­koj­nie – Nie­zbyt cie­ka­wie się zapo­wiada – doda­łem wciąż patrząc na dziew­czynę i po woli szy­ku­jąc się do odej­ścia.

 – Zostań Tommy – doda­łem widząc minę przy­ja­ciela.

Domyśla­łem się, że prawdopodob­nie nie miał jesz­cze oka­zji poroz­ma­wiać z sio­strą.

 – Jakoś Cię wytłu­ma­czę. To do zoba­cze­nia – doda­łem uśmie­cha­jąc się w stronę Malii.

Po kilku minu­tach zna­la­złem się w pomiesz­cza­niu, które nazy­wa­li­śmy „salą obrad”. Oprócz Minho i Alby­’ego nie było tam nikogo wię­cej.

 – A Ty co się tak szcze­rzysz? Zgryz Cię boli? – zakpił Minho uno­sząc brew, a potem posłał mi poro­zu­mie­waw­cze spoj­rze­nie.

Co oni do cho­lery mają z tymi spoj­rze­niami?

 – Chyba mie­li­śmy o czymś poroz­ma­wiać – rzu­ci­łem sia­da­jąc na jed­nym z krze­seł.

 – Trzeba zwo­łać naradę. Ostat­nie wyda­rze­nia jed­no­znacz­nie suge­rują, że musimy pry­skać  – zaczął Minho.

 – Nie wszy­scy tak myślą – wtrą­cił Alby – Jest spora grupa, na czele z Gal­ly’m, która nie zamie­rza się stąd ruszać. Boje się, że dzi­siaj może dojść do star­cia – dodał.

 – Gally chce rzą­dzić. Nic wię­cej. Nigdy nie widział niczego poza czub­kiem wła­snego nosa. Musimy sku­pić się na pla­nie ucieczki. Jeśli przed­sta­wimy resz­cie coś sen­sow­nego, na pewno Nas poprą – powie­działem zer­ka­jąc na Minho.

 – Wszystko pięk­nie. Tylko przy­po­mi­nam, że my nie mamy żad­nego planu, Newt – mruk­nął Minho.

Przy­gry­złem poli­czek od środka przez chwilę się nad czymś zasta­na­wia­jąc.

 – My to wiemy – stwier­dzi­łem posy­ła­jąc przy­ja­cie­lowi poro­zu­mie­waw­cze spoj­rze­nie.

 – Ale oni nie… Purwa od kiedy lubisz oszu­ki­wać ludzi? – mruk­nął Alby.

Tego mogłem się spo­dzie­wać. Chciał dla wszyst­kich jak naj­le­piej, jed­nak nie potra­fił zrozu­mieć, że nie zawsze da się dzia­łać zgod­nie z zasa­dami.

 – Cza­sami cel uświęca środki – odpowie­działem.

Nie chcia­łem oszu­ki­wać Stre­fe­rów, ale wie­dzia­łem, że nie wejdą do labi­ryntu, jeśli nie uwie­rzą, że mamy przy­go­to­wany plan ucieczki. 3 dni, kap­suła i dziwny nadaj­nik, zna­le­ziony w ranie Malii raczej do niczego ich nie prze­ko­nają.

*******

Roz­dział VII. Miało go dzi­siaj nie być, ale jed­nak posta­no­wi­łam go skoń­czyć. Po ostat­nich zwro­tach akcji, sytu­acja na chwilę się uspo­ko­iła. Nie wiem czy słusz­nie, ale uzna­łam, że trzeba dać tro­chę odpo­cząć Naszym boha­te­rom, jesz­cze dużo ich czeka. Zresztą przyda się mały postój, aby wyja­śnić kilka nie­ści­sło­ści. Wiem, że dzi­siaj zde­ner­wo­wa­łam kogoś swoim narze­ka­niem, dla­tego bar­dzo, ale to bar­dzo Cię prze­pra­szam Kocie, mam nadzieję, że mi wyba­czysz. < 3