Rozdział VIII - Narada

– Okay, czyli ofi­cjalną wer­sję już mamy? – spoj­rza­łem na Minho, a potem na Alby’ego.

Gdy obaj poki­wali gło­wami, usia­dłem na małym drew­nia­nym stołku przez chwilę nic nie mówiąc.

– Wczo­raj zna­leź­li­śmy nowe przej­ście, które pro­wa­dzi do wyj­ścia. Musimy się tam poja­wić poju­trze, a uda nam się opu­ścić Strefę. Tak? – spy­tałem, aby się upew­nić czy dobrze zapa­mię­ta­łem tekst, który mam prze­ka­zać resz­cie Stre­fe­rów na dzi­siej­szej nara­dzie.

– Szkoda, że praw­dziwa wer­sja nie brzmi tak opty­mi­stycz­nie – stwier­dził posęp­nie Alby podno­sząc się z miej­sca.

Dosko­nale rozu­mia­łem, że chło­pak się mar­twi. Z jego podej­ściem do życia nie spo­dzie­wa­łem się, że będzie ina­czej. Nie chciał oszu­ki­wać chło­pa­ków, a jed­no­cze­śnie chciał dla nich jak naj­le­piej. W tej sytu­acji nie mówie­nia prawdy było naj­lep­szym wyj­ściem, co jesz­cze bar­dziej przy­biło i tak będą­cego już w nie naj­lep­szym nastroju Alby’ego. Nie mogli­śmy cze­kać. Stwórcy dawali nam wska­zówki, a my nie mogli­śmy…nie powin­ni­śmy z nich zre­zy­gno­wać.

– Jutro z samego rana pójdę z Tho­ma­sem to spraw­dzić. Może uda nam się dowie­dzieć cze­goś wię­cej o tym nowym miej­scu – powie­dzia­łem spo­glą­da­jąc na przy­ja­ciół.

Wsta­łem i zaczą­łem ner­wowo cho­dzić w te i z powro­tem. Gdy się dener­wo­wa­łem, nie potra­fi­łem usie­dzieć w miej­scu. Jaki­kol­wiek ruch dawał mi względne poczu­cie pano­wa­nia nad sytu­acją. Jak bez­na­dziejna by nie była.

– Co Ty? Z moją nogą już wszystko w porządku. Ja pójdę. Ktoś musi zostać w Stre­fie i trzy­mać chło­pa­ków w ryzach. Ty naj­le­piej się do tego nada­jesz – mruk­nął Minho opie­ra­jąc się o jedną z kolumn pod­trzy­mu­ją­cych dach.

Łyp­ną­łem na przy­ja­ciela spod łba. Dosko­nale wie­dzia­łem dla­czego Minho nie chce, żebym wcho­dził do labi­ryntu. Po pierw­sze moja noga, zaczy­nało mnie już dener­wo­wać to, że wszy­scy trak­to­wali mnie jak kogoś gor­szego. Prze­cież ja tylko nie­znacz­nie kuleję, do cho­lery. Nie jestem nie­do­ro­zwo­jem! A przez ich zacho­wa­nie cza­sami tak wła­śnie się czuje. Wie­dzia­łem gdzie znaj­duje się tajem­ni­cze miej­sce, które udało się nam odkryć. Wie­dzia­łem, że uda mi się wró­cić na czas. Prze­cież nie pod­jął­bym się zada­nia, któ­remu nie spro­stam. Czy im naprawdę tak ciężko to zro­zu­mieć?

– Ja pójdę – powie­dzia­łem sta­now­czym gło­sem, dając tym samym do zro­zu­mie­nia, że nie przyj­muje odmowy.

– Obga­damy to jesz­cze – powie­dział Minho na­dal bacz­nie mnie obser­wu­jąc.

Po chwili spo­waż­niał, a jego twarz przy­brała poważny wyraz.

– Co jest? – spy­tał Alby prze­no­sząc wzrok na chło­paka.

– Myślę o nara­dzie. Nadal nie wiem jak to roze­grać – wes­tchnął Minho – Spo­dzie­wam się naj­gor­szego – dodał z impe­tem kopiąc sto­jące przed nim wia­dro, które słu­żyło za śmiet­nik.

Pojem­nik prze­le­ciał parę metrów, aż osta­tecz­nie ude­rzył z hukiem w ścianę, a jego zawar­tość wylą­do­wała na podło­dze. Na Minho nie zro­biło to nawet naj­mniej­szego wra­że­nia. Usiadł na podło­dze pod kolumną i zaczął bawić się małym scy­zo­ry­kiem, który zawsze nosił przy sobie.

– Jedyne co musimy to prze­ko­nać resztę, że wszystko zaczyna się ukła­dać – mruk­ną­łem ner­wowo prze­cze­su­jąc włosy.

– Tak bo inni na to pójdą, a już szcze­gól­nie Gally i jego ekipa – powie­dział kpią­cym gło­sem Minho – Będą chcieli pozbyć się pro­blemu, a wiesz kogo uwa­żają za naj­więk­szy pro­blem. Nasze kochane rodzeń­stwo i Tere­ske – mruk­nął chło­pak.

– To i tak bez zna­cze­nia. Za trzy dni już nas tu nie będzie. Gally może mówić i robić co chce. My potrze­bu­jemy argu­men­tów. Nie oszu­kujmy się. W obec­nej sytu­acji Stre­fe­rzy wybiorą tych, któ­rzy mogą zaofe­ro­wać wię­cej. My możemy dopro­wa­dzić ich do wyj­ścia, a Gally? Jedy­nie wska­zać domnie­ma­nych win­nych… wła­ści­wie to czego? Prze­cież na razie nikt z miesz­kań­ców Strefy nie odczuł w żaden spo­sób ich obec­no­ści. Jedyne do czego mogą się przy­cze­pić do zła­ma­nie regu­la­minu – powie­dzia­łem i prze­nio­słem wzrok na Alby’ego, szu­ka­jąc potwier­dze­nia moich słów.

– Nie­ko­niecz­nie Newt – wes­tchnął chło­pak – Wia­do­mość, że Malia jest sio­strą Tho­masa roz­nio­sła się po Stre­fie w bły­ska­wicz­nym tem­pie. Oboje prze­żyli noc w labi­ryn­cie, pamię­tają sie­bie, pod­czas gdy część chło­pa­ków na­dal nie zna swo­jego imie­nia. Teresa ma przy sobie lekar­stwo, które ratuje mnie przed śmier­cią, cho­ciaż każdy ugry­ziony przez Bul­do­żercę ginął. Tho­mas stale gada przez sen, a każde z ich trójki przy­naj­mniej raz wspo­mniało o DRESZCZ-u. Uwa­żają ich za szpie­gów. Sądzą, że pra­cują dla Stwór­ców. Sami przy­zna­cie, że ich rela­cja jest dziwna. Tra­fiają tutaj w bli­skim odstę­pie czasu i każde z nich pamięta coś z daw­nego życia. Sam mam co do nich mie­szane uczu­cia, a co dopiero inni – powie­dział Alby i spu­ścił wzrok.

Zerk­ną­łem na Minho, który rów­nież obda­rzył mnie spoj­rze­niem. Z opo­wie­ści Alby’ego wyni­kało, że nasza dwójka wie o wiele wię­cej. Prze­cież to jasne, że Tho­mas, Malia i Teresa pra­co­wali dla DRESZCZ-u. Co wię­cej brali udział w two­rze­niu Strefy. Pamię­tali wię­cej, wię­cej rozu­mieli. Ale Stre­fe­rzy nie wie­dzieli o jesz­cze innej rze­czy. Teraz gra­li­śmy w tej samej dru­ży­nie. Nie mniej, jed­nak uzna­łem, że lepiej będzie, jeśli chło­paki nie poznają całej prawdy. Im mniej wie­dzą, tym lepiej. Szcze­gól­nie w tej sytu­acji. I tak nie darzyli ich nawet cie­niem zaufa­nia, a ta wia­do­mość mogła oka­zać się dla nich szo­kiem, któ­rego nie potra­fi­liby zaak­cep­to­wać. Nie­znacz­nie kiw­ną­łem głową w stronę Minho, a ten odpowie­dział mi nie­mal nie­wi­docz­nym ski­nie­niem. Reszta nie mogła się dowie­dzieć prawdy. Jesz­cze nie teraz.

– Nie róbmy z tego wiel­kiej hecy. Im bar­dziej napom­pu­jemy balo­nik z tym gło­śniej­szym hukiem póź­niej pęk­nie – powie­dział po chwili Minho – Uznajmy, że to zwy­kła narada. Dajmy im wybór, ale dys­kret­nie zasu­ge­rujmy drogę, którą powinni pójść – dodał.

– Mam złe prze­czu­cia – wes­tchnął Alby zer­ka­jąc w stronę okna.

W oddali bez pro­blemu dostrze­głem Tho­masa i Malie. Dokład­nie w tym samym miej­scu w któ­rym ich zosta­wi­łem jakieś pół godziny temu.

– Ufa­cie im, a ja ufam Wam – powie­dział Alby zer­ka­jąc na Minho, a potem dłu­żej zatrzy­mu­jąc wzrok na mnie – Oby­śmy tylko się na tym nie prze­je­chali – dodał wsta­jąc z miej­sca i kie­ru­jąc się w stronę drzwi.

Spoj­rza­łem na Minho i zaklą­łem. Dotych­czas myśla­łem, że Alby jest po naszej stro­nie. Może i mie­li­śmy jakiś posłuch wśród Stre­fe­rów, ale to zda­nie Alby’ego mogło zmie­nić wszystko.

– Wie­dzia­łeś, że to tak wygląda? – spy­tałem nie spusz­cza­jąc wzroku z przy­ja­ciela.

Minho podniósł się z podłogi przez chwilę się nie odzy­wa­jąc. Co w jego przy­padku było jed­no­znaczne z odpo­wie­dzią.

– Wspa­niale – rzu­ci­łem nie kry­jąc zło­ści – Lepiej, żeby Tho­mas miał jakiś plan.

********

Rozmowa z Tho­ma­sem była nie­sa­mo­wi­cie męcząca. Oczy­wi­ście cie­szy­łam się, że mogę spę­dzić tro­chę czasu z bra­tem. Odkąd tra­fiłam do Strefy, roz­ma­wia­li­śmy ze sobą może ze trzy razy. To jasne, że potrze­bo­wa­łam jego bli­sko­ści, cho­ciażby tego, żeby po pro­stu ze mną posie­dział, nawet w mil­cze­niu. Co prawda o tym ostat­nim mogłam tylko poma­rzyć. Tommy naj­pierw mnie wyści­skał, póź­niej zaczął się o wszystko obwi­niać, a na końcu chcąc nie chcąc musia­łam mu opo­wie­dzieć o wszyst­kim co zda­rzyło się w labi­ryn­cie. Przy­naj­mniej mia­łam pew­ność, że chło­pak mnie nie wyśmieje. Co wię­cej dowie­działam się, że też coś podob­nego prze­szedł. Pani Paige odwie­dzała go w snach powta­rza­jąc dobrze znaną nam regułkę. Tho­mas nie wspo­mi­nał nic o dru­gim gło­sie, dla­tego posta­no­wi­łam pomi­nąć ten fakt. Dopóki sama nie wiem o co w tym cho­dziło, nie zamie­rza­łam mu o tym mówić. I tak wystar­cza­jąco się zde­ner­wo­wał.

– I to mnie naj­bar­dziej męczy – wes­tchnę­łam mru­żąc oczy, a po chwili prze­krę­ca­jąc głowę, gdyż pro­mie­nie sło­neczne unie­moż­li­wiały mi nor­malne widze­nie.

Tho­mas wyglą­dał jakby nad czymś inten­syw­nie myślał.

– Nie mam poję­cia o co w tym cho­dzi, ale wiem co czu­jesz. Oni wszy­scy są tu przez Nas. Przez NAS – powtó­rzył akcen­tu­jąc ostat­nie słowo – Nie możesz brać wszyst­kiego na sie­bie, każde z nas zawi­niło. A naj­bar­dziej ten cho­lerny DRESZCZ, który nas w to wplą­tał – mruk­nął Tho­mas.

– DRESZCZ – powtó­rzyłam pod nosem i nagle dosta­łam olśnie­nia – Mam! – powie­działam do sie­bie igno­ru­jąc dziwne spoj­rze­nie Tho­masa – Gdzie jest Tessa?

– Kto?

– Teresa – wyja­śniłam gwał­tow­nie podno­sząc się z miej­sca.

– Widzia­łem ją w oko­li­cach lasu. Spę­dza tam całe dnie, ale o co cho­dzi? – Tho­mas nie krył zdzi­wie­nia.

– Nie ważne. Muszę z nią poroz­ma­wiać – wyja­śniłam i prak­tycz­nie bie­giem ruszy­łam w stronę małego lasu znaj­du­ją­cego się we wschod­niej czę­ści Strefy.

Jak mogłam wcze­śniej o tym nie pomy­śleć. Teresa na pewno będzie mogła mi pomóc, a przy­naj­mniej taką mia­łam nadzieję. W każ­dym wspo­mnie­niu doty­czą­cym tego co działo się poza labi­ryn­tem, widzia­łam też ją. To musi coś zna­czyć. I nasza pierw­sza roz­mowa. Teresa na pewno wie­działa coś wię­cej. Po kil­ku­dzie­się­ciu sekun­dach byłam już koło lasu. Omio­tłam wzro­kiem oko­licę i szybko dostrze­głam bru­netkę sie­dzącą pod wiel­kim dębem.

– Tessa, możemy poga­dać? – spy­tałam nie­pew­nie patrząc na dziew­czynę.

– Jak mnie nazwa­łaś? – Teresa obda­rzyła mnie zasko­czo­nym spoj­rze­niem, ale na jej twa­rzy poja­wił się deli­katny uśmiech.

Wzru­szy­łam ramio­nami. Nie mia­łam poję­cia dla­czego posłu­ży­łam się tym skró­tem. Mam nadzieję, że w żaden spo­sób jej nie ura­zi­łam.

– Kie­dyś tak na mnie mówi­łaś – wyja­śniła dziew­czyna wska­zu­jąc dło­nią miej­sce obok sie­bie.

Tym samym dając mi znak, żebym usia­dła.

– Naprawdę? Nie pamię­tam – wes­tchnę­łam ner­wowo popra­wia­jąc włosy.

Nie mia­łam poję­cia jak mam zacząć tę roz­mowę. Jesz­cze dwa dni temu ska­ka­ły­śmy sobie do gar­deł, a teraz mia­łam zapy­tać ją o tak istotne rze­czy.

– Ja też nie pamię­tam wszyst­kiego, ale nie­które wspo­mnie­nia wró­ciły. Pierw­sze co sobie przy­po­mnia­łam to wła­śnie ten skrót, dopiero potem odkry­łam swoje pełne imię – wyja­śniła dziew­czyna odwra­ca­jąc wzrok.

Pierw­szy raz zro­biło mi się jej żal. Tak, zro­biło mi się żal Teresy. Tej samej, którą jesz­cze nie­dawno uwa­ża­łam za zło konieczne. Prze­cież ona też musiała to wszystko prze­ży­wać. Też tra­fiła do Strefy nie­wiele pamię­ta­jąc. Może za szybko ją skre­śli­łam? Poki­wa­łam głową. Wciąż zasta­na­wia­jąc się nad sfor­mu­ło­wa­niem pyta­nia, które chce jej zadać.

– Pamię­tasz co powie­działaś mi gdy tra­fiłam do Strefy? Że DRESZCZ jest dobry i kie­dyś to zro­zu­miem. Możesz mi to wyja­śnić? – spy­tałam spo­koj­nie przez chwilę patrząc jej pro­sto w oczy.

– Ja… nie wiem jak mam Ci to wyja­śnić. Wcze­śniej po protu to czu­łam, jakby coś zmu­szało mnie, żebym to powie­działa. W gło­wie mia­łam milion obra­zów, i wciąż sły­sza­łam głos, który stale powta­rzał, że DRESZCZ jest dobry. Wydaje mi się, że nie przecho­dzimy przez to bez powodu, że to wszystko ma jakiś ukryty sens – wyja­śniła cicho wzdy­cha­jąc.

– Sły­sza­łaś dziwny głos? – oży­wi­łam się – Ja też mia­łam podobną sytu­ację. W labi­ryn­cie. Oprócz pre­zy­dent Paige, którą na pewno pamię­tasz, sły­sza­łam, a nawet widzia­łam drugą kobietę. Jakąś Rosa­lie…

– Rosa­lie? – powtó­rzyła Teresa przy­gry­za­jąc wargę – Pra­co­wała z nami. Labo­rantka – wyja­śniła Teresa mru­żąc powieki.

– Skąd wiesz?

– Pew­nie mi nie uwie­rzysz, ale… uka­zała mi się. Matko…nie wiem jak to wyja­śnić. Zupeł­nie jak­bym widziała ją w swo­jej gło­wie…

– Tak się składa, że Ci wie­rzę. Prze­szłam przez to samo – wyja­śniłam.

Pierw­szy raz poczu­łam, że coś mnie łączy z Teresą. Praw­do­po­dob­nie w tym momen­cie nie­na­wi­dzi­łam jej odro­binę mniej.

– Czego od nas chce? – spy­tałam.

Liczy­łam, że Tessa dowie­działa się czego wię­cej, niż ja.

– Powie­działa, że wszyst­kiego dowiemy się w odpo­wied­nim momen­cie.

– Cho­lera. Usły­sza­łam dokład­nie to samo – mruk­nę­łam – Ale… chcia­ła­bym Cię spy­tać o coś jesz­cze… – doda­łam.

Cho­lera. Nie mia­łam poję­cia czy powin­nam i czy wła­ści­wie chce się zwie­rzać ze swo­ich uczuć komu­kol­wiek, a co dopiero Tere­sie, jed­nak jeśli była szansa, że cze­goś się od niej dowiem, posta­no­wi­łam ją wyko­rzy­stać.

– Otóż… przy­po­mnia­łam sobie coś… wła­ści­wie cho­dzi mi o dwa wspo­mnie­nia. W obu były­śmy razem… Wiesz, że Newt… no on jest dla mnie ważny – wyją­ka­łam czu­jąc, że zaczy­nają mnie piec policzki – I no. dowie­działam się, że ja chcia­łam go tu umie­ścić. W sen­sie, ani Ty ani DRESZCZ tego nie chcie­li­ście, ba Ty mi to nawet odra­dza­łaś, byłaś pewna, że pani Paige się na to nie zgo­dzi… a ja… nale­ga­łam i dopię­łam swego. Wiesz jaki mia­ły­śmy w tym udział? Dla­czego to my wybie­ra­ły­śmy chło­pa­ków, któ­rzy tu tra­fią? – spy­tałam nie mając poję­cia czy Teresa w ogóle zro­zu­miała coś z tego mono­logu.

Bru­netka na chwile zamil­kła. Praw­do­po­dob­nie ana­li­zu­jąc to co powie­działam.

– Wiem, że pra­co­wałaś w labo­ra­to­rium, tak Cię zapa­mię­ta­łam. Sie­bie widzę stale przy kom­pu­te­rach, albo ślę­czącą nad jakimś papie­rami. Nie wiem. Ale praw­do­po­dob­nie masz rację. To my musia­ły­śmy ich wybie­rać… Ale nie pytaj dla­czego. Nie mam poję­cia. Nie wiem czym się kie­ro­wa­ły­śmy, a tym bar­dziej nie mam poję­cia o co cho­dzi z Twoim Newt’em – powie­działa Teresa obda­rza­jąc mnie smut­nym spoj­rze­niem.

Kiw­nę­łam głową. Czu­łam, że nie kła­mie. Nawią­zała się pomię­dzy nami nić poro­zu­mie­nia. Może to głu­pie, ale czu­łam się lepiej wie­dząc, że Tessa przecho­dzi przez to samo co ja. Nie byłam wyjąt­kowa, ani nie zwa­rio­wa­łam. I ją DRESZCZ nawie­dzał w snach, i o na sły­szała głosy i widziała tę dziwną kobietę. Nie zwa­rio­wa­łam. Przy­naj­mniej na razie.

– Co przy­po­mnia­łaś sobie jako pierw­sze? – spy­tała nagle Teresa patrząc na mnie z cie­ka­wo­ścią.

– Newt’a – wyją­ka­łam czu­jąc, że moje policzki płoną.

Mia­łam nadzieję, że dziew­czyna oszczę­dzi sobie głu­pich komen­ta­rzy.

– A ty?

– Tho­masa – odpowie­działa, a ja par­sk­nę­łam śmie­chem.

Czy tylko mi cała ta sytu­acja wyda­wała się komiczna? Zerk­nę­łam na Teresę, która nie­znacz­nie się uśmiech­nęła.

– Przy­naj­mniej pierw­sze wspo­mnie­nie było miłe. Im dalej tym gorzej – mruk­nę­łam nie kry­jąc roz­ba­wie­nia, a potem wzru­szy­łam ramio­nami.

– Żebyś wie­działa – odparła Teresa na co odpowie­działam jej uśmie­chem.

********

Sta­łem oparty o kolumnę, z uwagą przy­glą­da­jąc się, wcho­dzą­cym do pomiesz­cze­nia chło­pakom. Na twa­rzy żad­nego z nich nie dostrze­głem, nawet cie­nia uśmie­chu. Wszy­scy wyglą­dali na śmier­tel­nie poważ­nych. Zapo­wia­dała się ciężka narada. Nie mia­łem poję­cia czy uda nam się z tego wybrnąć. Po kilku minu­tach sala zapeł­niła się po brzegi. Tra­dy­cyj­nie w pierw­szym rzę­dzie sie­dzieli przed­sta­wi­ciele poszcze­gól­nych zbio­ro­wo­ści. Rzeź­ni­ków, kucha­rzy i tak dalej i tak dalej. Spoj­rza­łem na Minho. Za chwilę trzeba będzie zaczy­nać. Pierw­szy raz dener­wo­wa­łem się przed obradą. Zaw­sze te spo­tka­nia były ważne, jed­nak ni­gdy aż tak bar­dzo. Teraz mie­li­śmy zdecy­do­wać o naszym być, albo nie być.

– Bła­gam Tommy bez żad­nych głu­pot, okay? – spoj­rza­łem na przy­ja­ciela cze­ka­jąc, aż ten mi przy­tak­nie.

– Malia? Teresa? – spy­tałem i od nich ocze­ku­jąc potwier­dze­nia.

Teresa lubiła wyra­żać swoje zda­nia, a Malia. Cóż dzia­ła­nia Malii były nie­prze­wi­dy­walne o czym zdą­żyłem się już prze­ko­nać.

– Cześć! – powie­dział gło­śno Minho wita­jąc Stre­fe­rów – Wiem, że narady zazwy­czaj odby­wają się w innym ter­mi­nie, wiem że godzina też jest wyjąt­kowa, ale wierz­cie mi na słowo, że sytu­acja, też do zwy­czaj­nych nie należy – dodał.

– Minho, purwa. Nie możesz wprost powie­dzieć o co cho­dzi? – mruk­nął Pla­ster krzy­żu­jąc ręce na pier­siach.

– Musimy ucie­kać – powie­dzia­łem sta­now­czo, jed­nak zewsząd roz­le­gły się śmie­chy.

– Tyle to wiemy, geniu­szu – wark­nął Gally wysu­wa­jąc się naprzód.

Był ode mnie sporo wyż­szy, jed­nak i bez tego nie mia­łem pro­blemu by dostrzec żądze mordu w jego oczach.

– Wylak­suj stary – mruk­nął Minho momen­tal­nie znaj­du­jąc się obok chło­paka.

– Poja­wiły się nowe tropy – po raz pierw­szy ode­zwał się Alby – Uspo­kój­cie się i daj­cie nam wszystko wyja­śnić. Mamy coraz mniej czasu – dodał.

Stre­fe­rzy wymie­nili się spoj­rze­niami, jed­nak pomruki i śmie­chy uci­chły.

– Kon­ty­nuuj Newt.

– Zna­leź­li­śmy nowe wska­zówki. Nie zna­cie spe­cy­fiki labi­ryntu, ale coś się zmie­niło. Poja­wiło się nowe miej­sce, różne od wszyst­kiego co jest w labi­ryn­cie. Nie mamy wąt­pli­wo­ści, że to wyj­ście. Podob­nie jak nie mamy wąt­pli­wo­ści, że musimy uciec po jutrze.

– Pojutrze? Jaja sobie robisz? – ode­zwał się Marc, jeden z rzeź­ni­ków z któ­rym nie mia­łem zbyt dobrego kon­taktu.

Łyp­ną­łem na niego spod łba, gotów by w razie czego go uci­szyć, jed­nak Minho mnie powstrzy­mał.

– Nie uwa­ża­cie, że to tro­chę za szybko? Więk­szość z nas ni­gdy nie była w labi­ryn­cie. Nie każdy umie wal­czyć, nie wszy­scy mają kon­dy­cje – stwier­dził Pla­ster omia­ta­jąc wzro­kiem chło­pa­ków.

Kilku z nich potwier­dziło jego słowa kiwa­jąc gło­wami, albo mru­cząc ciche „racja”.

– Zapew­niam, że wszyst­kim uda się dotrzeć do wyj­ścia. Nie musi­cie z nikim wal­czyć. Bul­do­żercy gra­sują w nocy. Nie za dnia. Będzie­cie bez­pieczni – odparł Minho.

– Bez­pieczni? W labi­ryn­cie z Bul­do­żer­cami? – wark­nął Gally – To, że zamier­za­cie słu­chać tego debila – mówiąc to wska­zał głową na Tho­masa – I jego szur­nię­tej przy­ja­ciółeczki i rów­nie porą­ba­nej sio­strzyczki to Wasza sprawa. Ja nie mam zamiaru ginąc za szpie­gów – wrza­snął.

Tho­mas zerwał się z miej­sca i za nim kto­kol­wiek z nas zdą­żył zare­ago­wać Gally obe­rwał pię­ścią w nos. Chło­pak posłał Tommy’emu zabój­cze spoj­rze­nie i odwi­nął się tak, że i Tho­mas teraz trzy­mał się za nos.

– Purwa! Porą­bało Was! – wark­nął Minho pró­bu­jąc ich roz­dzie­lić. Odcią­gną­łem Tho­masa pod­czas gdy Minho i Alby trzy­mali Gally’ego.

– To, że jesteś pie­przo­nym tchó­rzem nie ozna­cza, że możesz decy­do­wać o losach innych! – wark­nął Tho­mas – Nikt Cię nie zmu­sza, żebyś się stąd ruszał. Nie chcesz dać sobie pomóc? Mam to w dupie, ale pozwól innym żyć! – krzyk­nął pró­bu­jąc wyrwać się z mojego uści­sku. Jed­nak jakimś cudem udało mi się posa­dzić go na krze­śle. No i ze spo­koj­nej narady nici. Cho­lera! – zaklą­łem w myślach. Gally rów­nież usiadł, jed­nak na wszelki wypa­dek Minho stał kilka metrów od niego. W razie gdyby chło­pak znowu chciał zaata­ko­wać.

– Wydo­by­li­śmy z Bul­do­żercy kap­sułę. Praw­do­po­dob­nie to klucz, który umoż­liwi nam wyj­ście. Kolejną rze­czą jest nadaj­nik. Wczo­raj wid­niała na nim cyfra: trzy, dzi­siaj jest tu: dwa – powie­dzia­łem uno­sząc nadaj­nik w górę, aby każdy mógł go bez pro­blemu dostrzec. To zawiła histo­ria. Nie musi­cie jej rozu­mieć, ale mamy już tylko dwa dni na ucieczkę! Tho­mas dobrze mówi. Do niczego Was nie zmu­szamy. Ci któ­rzy zde­cy­dują się z nami iść, mają czas na pod­ję­cie decy­zji do jutra. Ci któ­rzy chcą zostać, droga wolna. Zro­zum­cie do cho­lery, że zależy nam, żeby­śmy wszy­scy prze­żyli!

Rozej­rza­łem się po pomiesz­cze­niu. Stre­fe­rzy nie wyglą­dali na prze­ko­na­nych, a wręcz prze­ciw­nie.

– Dla­czego mamy się zgo­dzić? – spy­tał ktoś z końca sali.

– Dla­tego, że nagrodą jest wyj­ście – wark­nął Minho.

– Minho – Alby spoj­rzał na niego z wyrzu­tem – Dla­tego, że to nasza jedyna szansa. Stwórcy ni­gdy nie dawali nam wska­zó­wek, aż do teraz. Wszystko układa się w logiczną całość. Taka sytu­acja może się drugi raz nie powtó­rzyć. Nie możemy zigno­ro­wać zna­ków – wyja­śnił Alby.

– Co jeśli te znaki to pod­pu­cha? Może chcą Nas zabić?

– Gdyby chcieli nas zabić, nasła­liby na nas Bul­do­żer­ców, albo zna­leź­liby inny spo­sób. Nie naro­bi­liby sobie tyle trudu, żeby wysłać nas na pewną śmierć – mruk­nął Minho łypiąc z pod łba na Gally’ego, który pró­bo­wał podnieść się z miej­sca – Zresztą jak mówi­li­śmy, macie wybór.

– Nie mamy żad­nego wyboru idioto! – wark­nął któ­ryś z osił­ków Gally’ego – Odkąd ona się tu poja­wiła – mówiąc to wska­zał głową na Malię – Pudło nie rusza się z miej­sca. Wiesz co to zna­czy! Nie będzie dostaw, zdech­niemy z głodu – wark­nął.

– Dla­czego purwa nie widzi­cie, że to oni są pro­blemem? – wark­nął Gally – Powin­ni­śmy się ich pozbyć. Gdy znikną ze Strefy, wszystko wróci do normy, a pro­blem znik­nie.

– A ten znowu swoje – wark­nął Minho, jed­nak w pomiesz­cze­niu znowu roz­le­gły się poje­dyn­cze potwier­dze­nia.

– Dobra. Dosyć tego! – krzyk­nął Alby – Wyjść. Wszy­scy. Już – wark­nął – Zostają tylko przy­wódcy. I Wasza trójka – dodał zer­ka­jąc na Malię, Tho­masa i Teresę.

Stre­fe­rzy nie­chęt­nie opu­ścili pomiesz­cze­nie. Gally wyszedł jako ostatni splu­wa­jąc na zie­mię, dając tym samym do zro­zu­mie­nia co sądzi o naszym pla­nie.

– Zała­twi­li­ście to na spo­koj­nie. Gra­tu­luję – wark­nął Alby posy­ła­jąc mi i Tho­masowi mor­der­cze spoj­rze­nie.

Cze­kała nas długa roz­mowa.

********

Kolejny roz­dział za nami. Nie jestem z niego spe­cjal­nie zado­wo­lona, ale chcia­łam, żeby coś się dzi­siaj poja­wiło. Jutro cały dzień nie ma mnie w domu, dzi­siej­sze popo­łu­dnie też mam zajęte, dla­tego nie byłam pewna czy uda mi się coś dodać przed ponie­dział­kiem. Ten roz­dział potrak­tujmy jako wstęp do kolej­nego. No nic mam nadzieję, że jakoś przez to prze­brnię­cie. Bar­dzo dzię­kuje za komen­ta­rze, to strasz­nie moty­wu­jące. Odblo­ko­wa­łam, też moż­li­wość doda­wa­nia komen­ta­rzy bez posia­da­nia konta google. Teraz każdy może wyra­zić swoją opi­nię, jeśli ma na to ochotę.: ) Poz­dra­wiam ser­decz­nie i do napi­sa­nia.